Arşivler

2023’e başlarken üzerinde düşünülecek 5 soru

Ara22

Yeni başlangıçları severiz. Eskiyi geride bırakıp yeniye başlarken yeni bir şeyler yapma fikri de iyi gelir. Belki tam da bu yüzden yeni yıl, spora başlama, sağlıklı beslenme ve kilo verme dönemidir, bol bol kitap okuma, kendine daha çok zaman ayırma, sosyal medyayı daha az kullanma, yeni bir hobi edinme, yeni bir şeyler öğrenme ve daha pek çok yapılası şeyi yapma zamanıdır. Yani istenenleri yapmaya yönelik kararların hayata geçirilmesinin arifesidir yeni yıl. Başlangıçta son derece hevesle listelenen bu kararlar dizisi çoğu zaman beklendiğinden anlamlı ve önemli kararlar elbette ama nedense çoğu zaman yılbaşında alınan kararlar kısa ömürlü olur ve bu kararların birçoğu bir sonraki yılın aynı zamanlarının yeni kararları listesine eklenmek üzere nadasa bırakılır. Yeni yıl için özenle hazırlanan karar listeleri, kararlılıkla sürdürülenler yerine yarı yolda kalanlardan oluşan listelere dönüşür.

Ortaya çıkan bu sonucun iki nedeni olabilir: Yılbaşı kararları aslında yürekten istenen sonuçlara götürecek kararlar değil de alışkanlıkla dile getirdiğimiz cümlelerden oluşabilir. Ya da bu kararlar yürekten inanılan ve ulaşılmak istenen sonuçlara yönelik kararlar olmalarına karşın uygun başlama zamanı henüz gelmemiştir.

Peki o zaman ne yapmalı? 

Yıl başında doğrudan kâğıdı kalemi alıp yeni yıl kararları listesi yapmadan önce aşağıdaki sorular eşliğinde kendimizle biraz çalışmak fena fikir olmayabilir. 

Tamamlanan yıldan önümüzdeki yıla taşımak istediğim neler var? 

Önümüzdeki yıl kendimden neler bekliyorum?

Önümüzdeki yıl boyu yapmayı tasarladığım neler var?

Her birinin benim için anlamı ne?

Peki bunları nasıl yapacağım, ne zaman başlamam ve neler yapmam gerekli? Bu çalışma sonrasında, beklenti ve tasarlananlarla uyumlu kararların (karar yerine hedef veya adım da denebilir) cümlelere dökülmesi kolaylaşacaktır.  Üstelik böyle şekillenen cümlelerden oluşan listeler, yarı yolda bırakılacakların değil, yıl boyu kararlılıkla sürdürüleceklerin listeleri olmaya da güçlü adaylar olacaktır.

İzler ve Tortular

Oca4

Yeni yılın ilk haftasından herkese merhaba.

Geçen yılın son bir ayı boyunca aklımda iki kelime döndü durdu: İzler ve tortular. 

Yaşam boyu hayatlarımızda birikenlerin kimilerinin izlere, kimilerinin ise tortulara dönüştüğünü fark ettim. İzler, bugünden geleceğe giden yolda dönüştükleri bilgelikle yol gösterici olurken tortular tam bir ters kuvvetle çalışıyorlar. 

Her birimiz doğduğumuz andan itibaren bir yolculuğun içinde buluyoruz kendimizi. Yolculuk için hazırlık yapma şansımız yok, yanımızda olması gerekenleri önceden listeleyebileceğimiz bir bilgimiz de yok işin kötüsü. Bu düzenin içinde işler biraz farklı yürüyor. Bavullar yolculuk sırasında doluyor. Ne koyalım bavula sorusunun cevabı üzerinde düşünmeye gerek kalmadan, yaşanmışlıklar doluyor bavulların içine. Bu yaşanmışlıkların bir kısmı izler, bir kısmı da tortularla gösteriyor kendini. 

Tortular görüntüyü bozup, adım atmayı güçleştiriyor. Üstelik dibe çökecek kadar ağır oldukları için bavulun taşınmasını da güçleştiriyorlar. Oysa izler her ihtiyaç anında bizden çıkıp bugünden geleceğe giden yola döküldükleri için ilerlemeyi daha rahat bir hale getiriyorlar. 

Gelin yeni yılın bu ilk haftasında başınızı bugünden geçmişe çevirip bir liste yapın. Sizdeki izler neler, nelerin tortuları birikmiş olabilir taşıdığınız yaşam bavulunuzun içinde. Sonrasında da fark ettiğiniz izlerin tadını çıkara çıkara ilerlemenin keyfine varın. 

Mutlu yıllar…

Umuda Dair Bir Hikaye

Ağu19

Yolda umutsuz adımlarla ilerliyordu. Ne acımasızdı umutsuzluk, sadece yaşam sevincini almakla kalmamış, adeta gözlerini de kör etmişti. Öylesine farkında olmadan atıyordu ki adımlarını, tam önünde duran yaşlı kaplumbağayı bile fark etmedi. Ayağı takıldı, düşmekten son anda kurtuldu.

Kaplumbağanın kızgın sesiyle kendine geldi. Şaşkınlık içinde kaplumbağaya bakmaya başladı. Konuşan kaplumbağa mıydı gerçekten?

“Ey insan evladı, umudu elinde tutmaya çalışmak tıpkı uçan bir balonu elinde taşımak gibidir. Balonla seni birleştiren ip elinde olduğu sürece, için coşkuyla dolar. Başını her gökyüzüne kaldırdığında balonunu görür sevinirsin. Dikkat etmez, sıkı tutmaz ve balonun ipini elinden kaçırırsan o renkli balon uçar gider. İşte umutla bağını koparırsan o da tıpkı uçan balon misali uçar gider elinden ve artık sana görünmez olur.

Umutla seni neyin bağladığını, umudu elinde tutmanı kolaylaştıran ipin neden yapıldığını bulmak senin sorumluluğun, tıpkı şartlar ne olursa olsun o ipi elinde tutmaya devam etmenin senin sorumluluğun olduğu gibi. Hem ipi bırakmak hem de elinden uçup giden umudun ardından göz yaşı dökmek çok anlamlı değil. Umutla senin arandaki bağı sağlamca kuracak ipi bulmaz ve bulduğun ipi sımsıkı tutmazsan, uçan balonun elinden kaçtığında kafanı gökyüzüne kaldırdığında zarifçe salınan balonunu göremediğin gibi, seninleyken içini hafifleten umutla buluşman da mümkün olmaz.”

Kaplumbağanın sözleri bir tokat gibi çarpmıştı yüzüne. Umudunu kaybettiren şeyin suçladığı hayat olduğundan eminken, umudu kendisiyle buluşturan ipi nelerin oluşturduğunu bulmanın ve o ipi asla elinden bırakmamanın onun sorumluluğu olduğunu söylüyordu kaplumbağa. Çocukken elinden kaçan uçan balonları anımsadı. Belki de haklıydı kaplumbağa. Kendi kendine mırıldandı, “düşüneceğim, evet söylediklerini düşüneceğim”.

Yürümeye devam etti. Bu defa attığı adımlar az öncekinden daha hafif geldi ona.  Sanki bir şey eksilmişti. Buldu neyin eksik olduğunu, umutsuzluk yoktu attığı adımların içinde. Henüz aradığı umut da gelmemişti ama olsun, artık umudu bulabileceğine dair inancı vardı içinde.  

Kıssadan hisse için üç ufak soru: 

Umudun sizdeki karşılığı ne? Umutla sizi bağlayan, umudu elinizde tutmanızı sağlayan ip nelerden oluşuyor? O ipi elinizde sımsıkı tutmanızı neler destekliyor? 

Hoş Geldin 2021

Ara31

Yüz yıllardır yılların gidişine gelişine bir anlam veriyoruz. Kendi yarattığımız zamanı kendimizce şekillendirmeye çalışıyoruz. Kendimize bir yol, yön oluşturmaya çalışıyoruz. Bir şeylerle vedalaşmak, bir şeyleri hayatımıza dahil etmek için düşünüp planlar yapıyoruz. Biten yıla şöyle bir bakmak, yeni yıla güzel dilekler, kararlar, hayaller bırakmak binlerce yıllık bir gelenek olmuş belki de farkına varmadan. 

Ben de bu geleneği bozmadan 2020 ile vedalaşmak, 2021’i sevgiyle kucaklamak ve 2021’le ilgili kararlarımı gözden geçirmek için aldım kağıdımı kalemimi elime ve başladım düşünmeye.

Geçen yıl bu zamanlarda yeni yıla dair bana kendini fark ettiren bazı şeyler bu yıl da hemen görünüverdiler gözüme. Biraz kurcalayınca, bir grup kararımın yıllık değil ömürlük olduklarına inandım. Nedir onlar derseniz, hemen söylerim: Şefkat, sevgi ve umudu ve bunlara bağlı olarak da mutluluğu hem kendi içimde çoğaltmak hem de paylaşmak konusunda yaptıklarımı daha fazla yapmakla ilgili kararalar sözünü ettiklerim. İnanıyorum ki içinde yaşadığımız günlerde ancak ve ancak kızgınlık, öfke ve umutsuzluk yerine onların zıt kavramları olan şefkat, sevgi ve umut çoğalırsa daha iyi bir dünya olacak etrafımızda.

Sosyal Ağların Şaşırtıcı Gücü isimli kitapta rastladım, 1 kişinin üçüncü seviye etki alanında 8000 kişi varmış. Yani 1 kişi bir şeyleri değiştirirse, 8000 kişiyi etkileme ihtimali ortaya çıkıyormuş. Madem öyle, ben de umut ve şefkati çoğaltma konusundaki kararlarımı paylaşırsam, bakarsınız birileri beğenir kullanır, o zaman da belki 8000, 10000 derken birçok insanın içindeki umut, şefkat ve hemen peşlerinden de mutluluk çoğalır dedim kendi kendime.

İşte benim kararlarımdan bana göre en kolay olanlarından bazıları:

  • Sabahları günaydın de, önce kendine, sonra doğan güneşe, sonra yakınındakilere, gördüklerine, görüştüklerine, konuştuklarına
  • Sahip olduklarını sık sık fark et ve sonra da hepsinin varlığına şükret
  • Sorun paylaşmak yerine, sorundan söz edince aklına gelen çözümleri de keşfet ve onları da paylaş
  • Kullandığın dile ve seçtiğin kelimelere dikkat et, koşturuyoruz demek yerine ne yapıyorsan onu söyle, yorgunum demek yerine seni meşgul eden işlerinden söz et
  • Her zamankinden daha fazla teşekkür et, teşekkür ederken ne için teşekkür ettiğini, yapılan şeyin seni neden memnun ettiğini de belirtmeye gayret et
  • Daha fazla yardımlaşmayı ve dayanışmayı hedefle,
  • Her ne yapıyorsan o anda orada olarak yaptığından emin ol 
  • Sevdiklerine onları sevdiğini daha fazla söyle
  • Çocuklara ve gençlere daha fazla zaman ayır, bildiklerini, tecrübelerini anlat, paylaş
  • Doğayı ve doğadaki canlıları gözlemlemeye ve anlamaya çalış
  • Kendi yaşamında yolunda gidenleri daha fazla fark et, unutma yolunda gidenler genellikle yolunda gitmeyenlerden daha fazladır, ama biz yolunda gitmeyenleri daha kolay fark ederiz
  • Duyguların bulaşıcı olduğunu her zaman hatırla ve her gün acaba bulaştırdığım duygu ne sorusunu sor kendine
  • Koskoca evrende küçücük bir “ben” olsan da, kapladığın bir alan olduğunu hep hatırla ve o alanın sana verdiği iyi ve doğru insan olma sorumluluğunu sakın unutma
  • Hayatı otomatikten ve sadece alışkanlıklardan yaşamadığından emin ol, her gün farklı ne var, ben nasıl katkı sağlarım sorusunun cevabını aramayı sakın unutma
  • Daha fazla oku, daha çok soru sor, daha fazla öğren, daha fazla keşfet, daha fazla paylaş

2021’in, 2020’nin öğrettikleriyle birlikte hepimize yeni pencereler açması ve sağlıklı, mutlu, umutlu ve şefkat dolu bir yıl olması dileklerimle…

Zamansız Zamanın İçinde Dolaşan Bahar Sabahı Kokuları

Ara16

Perdeleri açtı. Koltuğunu cama doğru çevirdi. Usulca oturdu. Derin bir nefes aldı. Karşısında yükselmekte olan güneşe, ağaçlardaki bahar dallarına baktı. Hemen ardından da yanındaki sehpaya uzanıp az önce özenle pişirdiği sabah kahvesini eline aldı. Güneşe, gökyüzüne, bulutlara ve bahar dallarına bakarak kahvenin en sevdiği yeri olan köpüğünden keyifli bir yudum aldı.

Nasıl oldu o da anlamadı ama bir anda aklına “zaman” kelimesi düşüverdi. Ne çok işgal ediyor kafamızı şu zaman diye düşündü. Hep söyleyecek bir sözümüz var zamana dair; Zaman su gibi akıp geçiyor. Ne çabuk geçmiş zaman. Zamanım yok. Zamana ihtiyacım var. Zamanı yönetmek gerek. Zamana bırakalım. Zamansızlıktan yoruldum. Zamanı gelince düşünürüz.

Derken zaman, zamansızlık, zamanın akışı, geçişi, gidişi ve zamanla kurulan ilişkilere dair sorular ve cümleler belirmeye başladı zihninde birer birer.

“Zamanı tasvir etmek istesem nasıl ederim? Zamanın bir rengi olsa ne renk olurdu? Bir kokusu olsa neye benzerdi? Bir şekli olsa acaba nasıl görünürdü? Görsem, dokunsam, kokusunu fark etsem nasıl bir ilişkim olurdu acaba zamanla? Madem bize görünmüyor, gerçekten var mı ki zaman diye bir şey? Farz edelim zaman diye tanımlı bir şey hiç olmasaydı acaba nasıl olurdu hayat? Kimdi ki zamanı yaratan, ben miyim yoksa bir başkası mı? Ne zormuş yahu zamansızlığı da zamanın nasıl var olduğunu da hayal etmek. Onlar duradursun, bir bulayım başka ne sorular gelmiş zihnime? Hah buldum işte; zaman hızla akıp gittiğine ve geri gelmediğine göre acaba vefasız mı kendileri?  Yoksa birçok şeyi zamana bırakıp durduğumuza göre çok mu yardımsever? Değilse, durmadan bir şeyleri bana bırakıyor bu insanlar diyerek beziyor mu bizlerden?”

Bunları düşünürken sanki bir insan gibi canlandı karşısında zaman. Hatta iki insan gibi canlandı. Biri zamansız zamanın temsili olan insan; siyah beyaz, ruhsuz, ifadesiz ve sabırsız, çok mesafeli, sanki elini uzatsa daha da uzaklaşacak gibi. Diğeri ise tam da içinde durduğu zamanın temsili olan insan; rengarenk ve capcanlı ve duygu dolu ve sakin ve hatta bahar sabahları dışarı ilk çıktığında duyduğu o güzel, ferah ve karmaşık kokuya sahip, sanki elini uzatsa dokunacakmış kadar yakın.

Zamansız zaman da ne demek diye düşündü ardından. Bir sırası olmayan, işgalci, zorba, yerini bilmeyen ve saçma gibi kelimeler döküldü aklının içine. Sonra o bahar sabahı kokusu geldi burnuna tekrar, sanki az önce aklının içine dökülen anlam veremediği ve sırasız kelimelerin arasına süzüldü izinsizce.

Bahar sabahının kokuları zamansız zamanın içinde gezinirken o zamansız zamanların aslında burada ve yanında olmadıklarını fark etti. Bir kısmı kendi bahar kokan anlarında yaşanmış bitmiş, bir kısmı da kendi bahar kokan anları gelinceye kadar yaşanamayacaklardı. Yoksa şimdi fark ettiği o bahar sabahı kokusu şu anda oturduğu koltuğa, dışarıdaki güneşe ve bulutlara, elindeki kahve fincanına, dilindeki kahve tadına mı aitti ne? Zorlasa bu güzel koku bulaşabilir miydi acaba siyah beyaz ve renksiz, ifadesiz ve ruhsuz görünen zaman temsiline, dönüştürebilir miydi onu da acaba kendi güzelliğine?

Şu anda burnuma gelen bu güzel bahar kokusunu her fırsatta yakalasam, varlığını hatırlasam, unutmasam, oldu ki unutsam bile yeniden hatırlamayı hatırlasam yeter mi acaba renksiz ve zamansız zamanın işgalini yok etmeye diye düşündü kendi kendine. Kim bilir, yeter belki de diye cevapladı kendi sorduğu sorusunu sessizce.

Birden o güzel koku geldi burnuna yeniden, sanki sardı bütün bedenini hiç ona sormadan. O güzel koku eşliğinde bir yudum daha aldı kahvesinden, daha mı güzeldi bu yudumun ağzında bıraktığı tat ne? Gülümsedi ve yüzüne konan tatlı tebessüm eşliğinde tekrar çevirdi bakışlarını camdan dışarıya, artık ta içinde hissettiği o güzel bahar sabahı kokusuyla beraber …

Kırmızı Koltuk

Nis8

Hani hiç beklemezken yağar ya bahar yağmurları, işte o günlerden biriydi. Sabah uyandığımda pırıl pırıldı güneş, sonra kapkara bulutlar saklayıverdiler güzelim güneşi ve dışarısı kapkaranlık oldu birdenbire. Ha indirdi ha indirecek. Bir yerlere yağıyor bence, şu karşı taraf iyice kararmış, hatta şimşekler çakıyor oralarda. Canım sıkıldı güneşin gidip yağmurun gelişine. Dışarı çıkacaktım ben bugün. Çarşamba bugün günlerden. Balıkçı kahvesine gidecektim sabah kahvemi içmeye, sonra da dondurmamı alıp yürüyecektim sahil boyunda. Üstelik ödenecek faturalarım da vardı. Ah olmadı işte bu yağmur, bütün planlarımı da aldı götürdü benden. Kaldık mı gene kırmızı koltukla baş başa.

Sanmayın ki azımsadım kırmızı koltuğun varlığını, aksine sevindim varlığına. O da olmasaydı ben ne yapardım bu koca evde yapayalnız. Ah bir anlatsa da dinleseniz neler bilir bu kırmızı koltuk. Sırdaşımdır, dert ortağımdır, arkadaşımdır, varlığı bana her daim hediyedir onun.

Her halde 15 yaşında falandım büyükannem öldüğünde. Annem bir süre dedemle kalmıştı. Eve geldiğinde koşa koşa kapıyı ben açmıştım anneme. Yorgun ve üzgün annem yanında da kırmızı koltuk birlikte duruyorlardı kapıda. Sımsıkı sarılmıştım annemin boynuna. O da bana. Sonra da şöyle demişti annem: Büyükannen hep bu koltuk Gülümser kızımın derdi ya. Küçükken seni bu koltukta uyuturdu. Evde başka yer yokmuş gibi tek oyun yerindi ya bu kırmızı koltuk senin. Dedenden izin aldım, sana getirdim kırmızı koltuğu güzel kızım. Hem ağlamıştı annem hem de koltuğu odama taşımıştı ite kaka. Ben de ağlamıştım annemle beraber.

Ben büyüdüm, evlendim, çocuklarım oldu, çocuklarım evlendi gitti uzaklara, eşim gitti çok uzaklara, ama kırmızı koltuk hep benimle kaldı. İskeleti yıpranınca tamir ettirdim, kumaşı eskidikçe değiştirdim, ama hep kırmızı kumaşla kaplattım. Anlayacağınız kırmızı koltuk her zaman kırmızı koltuk olarak kaldı hayatımda, büyükanne yadigarı kırmızı koltuk.

Ben uzun yıllardır yalnızım. Biraz yaşlandım tabii. Şu zamana kadar çok iyi idare ettim ama yavaş yavaş zor gelmeye başladı yaşlılık. İşte mesela bugün. Ben normalde çıkmaz mıydım yağmurda Çarşamba ritüelime. İki elim kanda olsa düşerdim yollara. Islana ıslana bile olsa yürürdüm deniz kenarında.

Laf aramızda, geçenlerde bir Çarşamba yine yağmur vardı, dedim ne olacak, erimem ya yağmurda, şurası zaten deniz kenarı. Çıktım dışarı. Güzelce yürüdüm, kahvemi içtim, dondurmamı yedim, sonra eve geldim ki akşama hapşır, öksür dur. Çocuklara yakalanmasam yine dert değil, ben kendimi iyi ederim ama telefonda hapşırık öksürük duyunca deliye dönüyor benimkiler. Anne yine mi sokaklarda dolaştın yağmurda çamurda diye başlıyorlar söylenmeye. Eh haklılar tabi, uzaktalar buralardan, akılları kalıyor biricik annelerinde. Gel deseler ben gidemiyorum, gelin desem onlar gelemiyorlar. O yüzden korkarım biraz daha dikkat etmem gerekiyor kendime.

Bugün de yağmur ve yaşlılık el ele tutuşup baş başa bıraktı kırmızı koltukla ikimizi. Şikâyetim yok merak etmeyin. Şimdi kahvemi yaparım, kitabımı alırım, otururum kırmızı koltuğuma biraz yağmuru izlerim, biraz damlaların sesini dinlerim, sonra dalarım kitabıma, geçer bugün de böyle. Ama gitti ya benim Çarşamba ritüelim, ben ona yanıyorum.

Ha bu arada yalnızım dediysem merak etmeyin, yalnız sayılmam aslında. Apartman komşularım var, apartman görevlimizin kızı var, iki sokak ötede oturan çocukluk arkadaşım Münevver var. Sadece evin içinde yalnız gibiyim. Aslında orada da yalnız sayılmam, kırmızı koltuk var yanımda, beni hiç yalnız bırakmayan.

Kahve yapmak için usul adımlarla yürüdüm mutfağa doğru. Sonra aklıma geldi. Madem dışarı çıkamayacaktım, o zaman Çarşamba sabah kahvemi daha bir keyifle içeyim dedim kendi kendime. Salona geri döndüm, vitrinli dolabımdan en sevdiğim kahve fincanımı seçtim. Üzerinde güller olan pembe renkli incecik porselen kahve fincanımı. Sonra bir de su için küçük kristal bardağımı aldım yandaki raftan. Ve tabii küçük gümüş tepsimi. Benim nişan tepsimdi bu küçük tepsi. Nişan yüzüklerimizi bir makasla beraber yerleştirmişti annem, kız kardeşim de tutmuştu tepsiyi babam nişan konuşmamızı yaparken. Anılarımla beraber geri döndüm mutfağa. Raftan kahve kavanozumu aldım, o da ne kavanozda kahve bitmiş. Nasıl sevindim anlatamam. Demek ki yeni kahve paketi açılacak şimdi ve mis gibi taze kahve kokacak mutfağımın içi.

Bakır cezvemi aldım, pişirdim taze kahve ile sade kahvemi. Bugün Çarşamba ya dondurma da yiyemedim ya bir küçük sakızlı lokuma izin verdim kendime. Küçük bir lokum tabağı ile lokumumu da yerleştirdim tepsinin içine.

Seslendim içeriye, geldim kırmızı koltuk, geldim merak etme buradayım.

Tepsiyi kırmızı koltuğun yanındaki sehpaya bıraktım. Ellerimle ördüğüm dantel perdelerimi araladım. Oturuverdim koltuğa hızlıca. Annem kızardı çocukken, atma kendini kızım koltuğa, kibar hanımefendiler hiç böyle oturmazlar derdi. Ama can çıkar huy çıkmaz ya, ben hala atarım kendimi koltuğa.

Yağmur iyice hızlanmıştı. Camlara doğru yağıyordu. İçimi bir sevinç kapladı. Eskiden beridir çok severim camlardan süzülen yağmur damlalarının birbirleri ile olan yarışlarını izlemeyi. Pencerenin dibine kim önce inecek der gibidirler birbirlerine. Seçerim içlerinden birkaç tanesini, başlarım beklemeye acaba kim kazanacak diye.

Kahvemi aldım elime ve bir yudum alıverdim üzerindeki köpükten hüp diye. Başladım damlaları izlemeye. Ara ara da dışarıya bakmaktan alamıyordum kendimi. Ne çok insan vardı dışarıda koşuşturan. Yağmurda oynayan çocuklar, denize doğru uçuşan martılar. Nasıl da eğlenceli görünüyordu dışarılar.

Ah kırmızı koltuk ah, bir dilin olaydı da konuşaydın benimle, işte o zaman tam olacaktı dostluğun. Şimdi sadece dinliyorsun beni. Ama olsun, insanın bir dinleyeni olması da önemli. Ya sen de olmasaydın, benim kahve keyfime, bu anlattıklarıma kim eşlik edecekti. İyi ki varsın be kırmızı koltuk. Keşke dondurmam da olaydı, Çarşamba tam Çarşamba olacaktı, ama neyse, ne yapalım kısmet. Lokumla da idare ederim ben.

Münevver gelseydi keşke, ama yağmur var, o nasıl gelsin Gülümser, sen de dedim kendi kendime. Apartman görevlisinin kızını mı çağıraydım, ama onun da okulu var. Neyse Gülümser boş ver, kırmızı koltuk var ya. O seni sıkmaz, sen anlat ne anlatmak istiyorsan. Dinler seni kırmızı koltuk can-ı gönülden.

Tam o sıradaydı sanırım, bir anda güneş açtı dışarıda, sanki deminki karanlık, deli yağan yağmur, kulaklarımı patlatan gök gürültüsü hiç olmamış gibiydi. Sadece camlardaki ıslaklık ve yollardaki küçük su birikintileri kalmıştı yağmurdan geriye. Birden başımı gökyüzüne çevirdim, evet, evet bir şey daha kalmıştı yağmurdan geriye, hem de çok güzel bir şey. Ayağa fırladım ve gökkuşağı diye bağırdım ellerimi çırparak. Kırmızı koltuk, baksana gökkuşağı çıktı gökyüzünde. Şu renklerin güzelliğine bak. Baksana kırmızı koltuk, gördün mü? İyi ki seni pencerenin kenarına koymuşum, iyi ki, yoksa göremezdik ikimiz de gökkuşağını. Ne kadar güzel değil mi, öyle değil mi kırmızı koltuk, iyi ki varsın sen kırmızı koltuk, iyi ki…

Mucizeler Kapıda

Nis1

Güneş henüz doğmuştu. Zeytin ağaçlarının arasındaki beyaz boyalı tek katlı, rengarenk verandalı ev sanki güneşle beraber yeniden doğmuş ve ışıldıyordu. Beyaz evin pencere pervazları maviye boyanmıştı. Evin dış kapısının önündeki tel kapı sabah rüzgarının etkisiyle kendi kendine salınıp duruyordu.

Verandadaki tahta koltuk, eski salıncak ve saksılardaki güzel çiçekler adeta dur da bana bak diye sesleniyorlardı güneşin ilk ışıklarıyla beraber. Tahta koltuk bildiğiniz bir tahta koltuktu işte, hatta kol koyma yerlerinin boyaları dökük eski bir koltuk. Ama o eskiliği bozan bir şey vardı koltukta, koltuğun sırt yastığı ve minderi oldukça yeni görünüyordu. Sanki çok yakın zamanda renkli ve eğlenceli kumaşlarla kaplanmışlardı. Pek uymuyorlardı ne koltuğa ne de birbirlerine ama eğlencelilerdi işte. Birisi çiçekli ve turunculu, diğeri kedili ve pembeli ve yeşilli.

Verandanın köşesinde duran yayları hafif paslanmış salıncak ve üzerindeki karmakarışık renkli minderler de koltuğun uyandırdığı renkli ve heyecanlı duyguları pekiştiriyordu.

Verandanın kenarlarını süsleyen saksıların renkleri, içlerini dolduran rengarenk ortancalar, kenarlardaki güller, bahçedeki diğer tüm çiçeklere ilham oluyorlardı adeta.

Sevindi için için ve doğru yerdeyim diye düşündü, burası kesin onun evi, bence hiç değişmemiş, hala renkli, hala eğlenceli, hala neşeli.

Evin dışını iyice incelemişti ya, şimdi de içeriyi merak ediyordu. Bir de evin sahibini. Acaba geçen yıllarda neler olmuştu. Onu tanıyacak mıydı? Hala eskisi gibi miydi?

Tam o sırada bir anahtar sesi geldi kulağına, kapının kilidi açılıyordu galiba. İki kere dönen anahtarın sesinin ardından usulca açıldı evin kapısı. Beyaz saçları iki yandan iki örgülü, bembeyaz tenli, pembe gözlüklü, pembe yanaklı bir kadın çıkıverdi dışarıya. Yumuşacık bir gülümseme vardı yüzünde. Yeşil mavi gözleri ışıl ışıldı hala. Tıpkı boyası dökülmüş koltuğun minderlerinin, keyifli salıncağın, mavi çerçevelerin, renkli ortancaların ve saksılardaki çiçeklerin düşündürdüğü keyif, neşe, çocuk gibilik vardı bu gözlerin de içinde.

Dikkati bir anda yaşlı kadının elbisesine kaydı. Kırmızılı, pembeli, turunculu, çiçeklerle süslü pazen bir kumaştan dikilmiş cıvıl cıvıl görünen elbiseye bakarken buldu kendini. Gerçekten de hiç değişmemiş diye düşündü içinden.

Kafası karıştı, ne yapmalıydı, kendini göstermeli miydi, yoksa usulca uzaklaşmalı mıydı? Gitmek ve gitmemek arasında kararsız kalmak ne tuhaf bir duyguydu. Bir tarafı sessizce uzaklaşmasını söylerken, diğer tarafı kal ve göster kendini diye bağırıyordu adeta. Merak ediyordu, acaba hangi yanı kazanacaktı bu çekişmeyi.

İçindeki sesler konuşadursun, yaşlı kadın usulca eski salıncağına oturdu. Ve rüzgarın ritmiyle usul usul sallanmaya başladı. Eski yayların gıcırtısı eşlik ediyordu yaşlı kadının sabah keyfine. Salıncağın sallanışıyla beraber örgülü saçları da hafifçe kıpırdanıyordu. Yüzüne yerleşmiş olan yumuşacık gülümsemesi ise sanki hiç kıpırdamadan duruyordu ışıl ışıl gözlerinde ve o güzel yanaklarında.

Yaşlı kadının salıncakta oturuşunu izlediği sırada, pek de ummadığı bir şekilde, üstelik de birdenbire bir ses çıktı içinden. Günaydın diyen bir ses. Ses o kadar cılız çıkmıştı ki, salıncağın gıcırtısından duymamıştı yaşlı kadın gelen sesi.

İstemeden çıkan günaydın tedirgin etmişti. İyi ki duymadı diye düşündü. Sonra keşke duysaydı dedi içinden başka bir ses. Kendini göstermeyeceksen neden geldin bunca yıl sonra bunca yolu. Haklıydı bu sesin sözleri. Karar verdi, cesaretini topladı ve bu defa bilerek ve isteyerek tekrar seslendi, üstelik daha bir yüksek sesle, “günaydın” dedi.

Yaşlı kadın bu kez gelen sesi duydu. Usulca kalktı salıncaktan. Sesin sahibini aramaya başladı. Görünürde kimseler yoktu. Ama çok da emindi birisinin günaydın dediğinden. Elini gözüne siper yapıp bahçeye doğru gezdirdi bakışlarını, bahçenin her köşesi görünüyordu, ancak günaydın diyebilecek kimse yoktu ortalıkta. Yanlış duydum herhalde diye düşündü. Salıncağa geri döneceği sırada verandanın tahta merdivenlerinde oturan siyah beyaz tüylü, yeşil gözlü bir kediyle göz göze geldi. Kedi bütün dikkatiyle yaşlı kadına bakıyordu. Kadının yüzündeki yumuşak gülümseme yerini şaşkın bir ifadeye bırakmıştı. O sırada kedi tekrar seslendi. “Günaydın, seslenen bendim sana, beni hatırladın mı?” Yaşlı kadın hafifçe kaşlarını çattı, öne doğru eğildi. Belli ki anlamaya çalışıyordu neler olup bittiğini.

Sesin kediden geldiğinden emin olduktan sonra, bir anda yüzündeki şaşkınlık yerini az önceki gülümsemeye bırakıverdi. Yüreğinden gelen sevincin dansı kapladı yaşlı kadının bedenini. Evet evet, hatırlamıştı elbette. Hatırlamıştı hatırlamaya da elbette şaşırmıştı da. Çocukluğundan beri inanmak istediği şeyleri sorgulamadan inanmayı seçerdi. O yüzden hiç sorgulamadı gördüklerinin gerçekliğini.

Yıllar öncesinden bir misafirdi gelen, hem de çok uzun yıllar öncesinden, kendi çocukluğunun içinden bir misafirdi bu siyah beyaz kedi. Kediler Kralı Karbonel’di gelen. (Çocuk Romanı: Kediler Kralı Karbonel – Barbara Sleigh)  O en çok severek okuduğu kitabın kahramanı, hayatın mucizelerle dolu olabileceğini ona öğreten, neşeyi, eğlenceyi, merakı içine bırakıveren Karbonel’di gelen.

Birden onlarca defa okuduğu mavi kapaklı kitap canlanıverdi gözünde. Sanki elini uzatsa tutacaktı yeniden. Önce biraz sinirlendi. O zamanlar ne kadar çok hayal etmiştim keşke gerçek olsa diye, neden bunca zaman beklemek zorunda kaldım ki diye düşündü kızgınlıkla. Ne çok istemişti o yıllarda kendisinden başka kimsenin bilmediği bir sırrı paylaştığı konuşan bir kedisi olmasını. Belki de bu yüzden onlarca defa okumuştu aynı kitabı. Ama olmamıştı bir türlü, yani galiba bugüne kadar.

Bir anda vazgeçti sinirlenmekle vakit kaybetmekten. Yaşamında dilediği bir mucizeydi bu ve işte şimdi gerçek oluyordu. Ne önemi vardı ki bugüne kadar olmamış olmasının. İşte şimdi tam önünde duruyordu Karbonel. Gelmişti işte kitabın içinden çıkıp. Üstelik birbirlerini duyabiliyorlardı. Sanki 12 yaşının üzerinden geçen koskoca 70 yıl bir anda kaybolmuş ve gün yine aynı gün olmuştu. İçinde dans eden sevinçle, titreyen sesiyle seslendi kediye “sana da günaydın Karbonel”.

Yaşlı kadına çok tanıdık gelen bir kibirle konuşmaya başladı Karbonel. “Çok şükür sonunda lütfedip bir cevap verebildin.” Bu ses tonunu çok iyi hatırlayan kadın benzer bir ses tonuyla cevap verdi “şükür sen de sonunda gelebildin.” Ardından gülümseyerek devam etti konuşmaya “biliyordum mucizelerin gerçekliğini, biliyordum inanmanın gücünü, vazgeçmezsem olacağını biliyordum içimde derinlerde bir yerlerde. İşte tam da bu yüzdendi içimdeki renklerin yaşamımda hep yer bulması, içimi dolduran o çocuk sevincinin hiç kaybolmaması.”

Hadi Karbonel gel, uzun yıllardır belki bir gün gelirsin diye senin için alıp, sen gelmeyince sokaktaki kedilere yedirdiğim sardalya konservelerinden birini açayım, sonra da sohbet edelim, mucizeleri nasıl kucaklarız beraber seninle onları konuşalım. Anneannem bana her zaman “güzel kızım merak etme mucizeler kapıda” derdi, ben de her zaman öyle olacağına inanırdım. Bak öyleymiş meğer. Gördüğün gibi epey yaşlandım, o yüzden ben hala buralardayken ihtiyacımız olan mucizeleri konuşmaya başlayalım hemen.

Yaşlı kadın evin içine doğru yöneldi. Karbonel de kediler kralı olmanın getirdiği her zamanki asil duruşuyla, hafif ukala bakışlarıyla, ama aslında onu yıllardır bekleyen arkadaşını bulmanın içine koyduğu sevinçle arkadaşının peşinden çok merak ettiği evin içine doğru ilerledi. Yürürken bir yandan da kendi kendine konuşuyordu, “tam beklediğim gibi, hala çocuk gibi, hala meraklı, hala neşeli, sevgi dolu ve en önemlisi hala mucizelere inanıyor. Mucizelerimizi bulmaya başlamaya hiç engel yok demektir.”

Hoş Geldin Yeni Yıl

Ara30

Uzun zamandır bloğuma yazma fırsatım olmamıştı, ancak makul bir gerekçem vardı. Yazamadığım zamanlarda çocukluk hayalimin peşinden koşuyordum. Okuma yazmayı ilk öğrendiğim an itibarıyla bir kitap yazmaktı hayalim ve şükür 2019 yılı bu hayalimin tamamlanma yılı oldu. İşte tam da bu nedenle blog yazılarıma bir süre ara verdim, yazmalar, okumalar hep kitabım Pollyanna Mutlu muydu’ya gittiler… (Bu arada ufak da bir not, Pollyanna Mutlu muydu? Ocak ayında satışta olacak)

Hazır dedim yeni yıl gelirken hem 2020’ye hoş geldin desem, hem de yeni yıl kararlarımı keşfetsem.

Sonra bir soluklandım ve yeni kararlar keşfetmeden önce eskilerine bir bakayım dedim. Biraz kurcalayınca, bir grup kararımın yıllık değil ömürlük olduklarına inandım. Nedir onlar derseniz, hemen söylerim: Şefkat ve umudu ve bunlara bağlı olarak da mutluluğu hem kendi içimde çoğaltmak hem de paylaşmak konusunda yaptıklarımı daha fazla yapmakla ilgili kararalar sözünü ettiklerim.

Benim için ömürlükler, çünkü inanıyorum ki içinde yaşadığımız günlerde ancak ve ancak kızgınlık ve umutsuzluk yerine onların zıt kavramları olan şefkat ve umut çoğalırsa daha iyi bir dünya olacak etrafımızda.

Birkaç yerde okudum, 1 kişinin üçüncü seviye etki alanında 8000 kişi var, yani, 1 kişi bir şeyleri değiştirirse, 8000 kişiyi etkileme ihtimali var. Madem öyle, ben de umut ve şefkati çoğaltma konusundaki kararlarımı paylaşırsam, bakarsınız birileri beğenir kullanır, o zaman da belki 8000, 10000 derken birçok insanın içindeki umut, şefkat ve mutluluk çoğalır dedim kendi kendime.

İşte benim kararlarımdan bana göre en kolay olanlarından bazıları:

  • Trafikte sakin ol, korna çalma, bağırma, yol ver, gülümse, tersini yapmak hiç işine yaramıyor zaten
  • Sabahları günaydın de, dolmuşa, otobüse, taksiye, servise binerken selam ver, merhaba de, tanımasan bile fark etmez, yine de söyle
  • Sorun paylaşmak yerine, sorundan söz edince aklına gelen çözümleri de keşfet ve onları da paylaş
  • Kullandığın dile ve seçtiğin kelimelere dikkat et, koşturuyoruz demek yerine ne yapıyorsan onu söyle, yorgunum demek yerine seni meşgul eden işlerinden söz et
  • Her zamankinden daha fazla teşekkür et, teşekkür ederken ne için teşekkür ettiğini, yapılan şeyin seni neden memnun ettiğini de belirtmeye gayret et
  • Daha fazla yardımlaşmayı hedefle,
  • Sevdiklerinle daha fazla vakit geçir, geçirdiğin vakitleri gerçekten onlarla geçirdiğinden emin ol, hem zihnin, hem bedenin orada olsun, mümkünse telefonun, mesajların ve televizyonun sizden uzaklarda dursun
  • Sevdiklerine onları sevdiğini daha fazla söyle
  • Çocuklara ve gençlere daha fazla zaman ayır, bildiklerini, tecrübelerini anlat, paylaş
  • Doğaya ve hayvanlara daha fazla zaman ayır
  • Kendi yaşamında yolunda gidenleri daha fazla fark et, unutma yolunda gidenler genellikle yolunda gitmeyenlerden daha fazladır, ama biz yolunda gitmeyenleri daha kolay fark ederiz
  • Duyguların bulaşıcı olduğunu her zaman hatırla ve her gün acaba bulaştırdığım duygu ne sorusunu sor kendine
  • Koskoca evrende küçücük bir “ben” olsan da, kapladığın bir alan olduğunu hep hatırla ve o alanın sana verdiği iyi ve doğru insan olma sorumluluğunu sakın unutma
  • Hayatı otomatikten ve sadece alışkanlıklardan yaşamadığından emin ol, her gün farklı ne var, ben nasıl katkı sağlarım sorusunun cevabını aramayı sakın unutma
  • Daha fazla oku, daha fazla öğren, daha fazla keşfet, daha fazla paylaş

2020’nin mutlu, umutlu ve şefkat dolu bir yıl olması dileklerimle…

Bir Sabah Hikayesi: Salyangozla Buluşma

Ağu23

Bu sabah yürüyüş yapıyordum. Bir salyangozla buluştum. Ben yürümeğe başladığımda, o da yürüyüş yolunun bir tarafından diğer tarafına, yani karşıya geçmeye çalışıyordu. Ben 45 dakika yürüdüm, o da 45 dakika yürüdü. O karşıya geçti, ben de 5000 adım tamamladım. Yani 45 dakikanın sonunda her ikimiz de hedefimize ulaşmıştık. Yalnız onun bir farkı vardı, kararlılıkla ilerlediği karşıya geçme yolculuğu, yürüyüş yapan insanlar nedeniyle biraz zorluydu. Kimsenin ona basmaması gerekiyordu. Üstelik bu konuda onun yapabileceği bir şey yoktu, çünkü hızını çok da değiştirmesi mümkün değildi. Ona rağmen istifini bozmadan kararlılıkla ilerledi 45 dakika boyunca hedefine doğru, kaygısız, endişesiz, ya da kaygılı ve endişeli ama vazgeçmeden. Bir de bilirsiniz ya salyangozlar ilerledikçe arkalarında iz bırakırlar. Belki de kendince iz bırakıyordu geçtiği yollarda. Kendinden bir şey kalsın istiyordu arkasında. Kim bilir, belki de sadece bir izdi arkada kalan.

Bu arada, çocukluğumdan beri çok severim salyangozları, hani yağmur yağdığında su için çıkarlar ya ortalığa, boy boy, farklı kabuk renkleri ile dolaşırlar ortalıkta. Kimisi ömrünü o arada tamamlar, çünkü dikkatsiz insanlar üstlerine basarlar, bir çıtırtı çıkar ve talihsiz salyangoz veda eder aniden. Bazen de çocuklara oyuncak olurlar, çocuklar alıp atıverirler etrafa, sanki topla oynar gibi. Onca yaşımdır bakarım salyangozlara ama, bu sabahki arkadaş kadar merakla baktırmamıştı hiç biri kendini bana.

Neyse uzun lafın kısası, düşündürdü bana salyangoz bu sabah. Epey düşündürdü. Tam duygusal dayanıklılık, mutluluk, yaşam, kararlılık, azim filan düşünürken karşıma çıkması da pek tesadüf olmadı sanırım.

Yani, doğa her zaman olduğu gibi öğreticiydi bu sabah da…

Keyifli hafta sonları olsun herkese…

Sevinç Kıpırtısı

Ağu17

pexels-anastasia-shuraeva-8934640Güneşin ve rüzgarın perdeyle dansını izlerken o çok iyi tanıdığı hüzün kapladı içini. “İçimdeki sevinç nerede,” diye düşündü. “en son ne zaman buluşmuştum onunla? Neden şimdi yok, neden artık kolayca bulamıyoruz birbirimizi? Yeniden buluşmak istiyorum o sevinç kıpırtısıyla tıpkı eski günlerde olduğu gibi, ama uzun zamandır bir türlü beceremiyorum. Hüzünlü olmak değil niyetim ama nedense yakamı bir türlü bırakmıyor şu manasız hüzün. Kızları da üzüyorum, farkındayım da, elimde değil, olmayınca olmuyor işte. İstemez miyim ben de eski neşeme dönmeyi, yaşam sevincimi yeniden yüreğimde hissetmeyi!”

Aşağı kattan gelen sesle düşüncelerinden sıyrılmak zorunda kaldı.

“Anne, aaanneee”

Derin düşüncelere dalmışken gelen bu tatlı ses, onu bir anda şimdiye davet etti. Kabul etti şimdinin davetini. Gözlerini kırpıştırdı, koltuğunda hafifçe kıpırdadı, boğazını temizledi ve az önceki hüznün sahibi kendisi değilmişcesine canlı bir sesle seslendi “Efendim kızım, efendim”

“Anne İpek de geldi, yemek hazır, ne zaman iniyorsun aşağı? Geleyim mi seni almaya? Bak bu son çağrı ona göre!”

Demek İpek de gelmişti. Artık inmeliydi aşağıya. Kızlarını daha fazla bekletirse ayıp olurdu.

Bastonuna uzandı, çok sevdiği çiçekli koltuğundan usulca kalktı. Bu eve ilk taşındıklarında almıştı onu, geçen elli yılın şahidiydi koltuğu. Hüzünlerini, sevinçlerini biliyordu. Kim bilir belki de ondandı bu koltuğa her oturduğunda sevinçlerini arayışı. Ama nedense hep hüzünlerdi hatırladığı.

Biraz zorlanarak da olsa dikleştirdi kendisini. Tül perdenin arkasından bahçesine, bahçesini renklendiren gökyüzüne ve güneşe, her gün neşeyle oralarda dolaşan kuşlara baktı. Her zaman yaptığı gibi bir selam çaktı eliyle hepsine birden. Selamı sadece bahçeye, gökyüzüne, güneşe ve kuşlara değildi, geçmişte kalan sevinçlerine, içindeki hüzünlere de yolladı selamını.

Bastonuna güvenerek, tek ayağının topuğundan aldığı kuvvetle kapıya doğru döndü. Son yıllarda alıştığından daha hızlı bir dönüş olduğunu fark etti, beğendi ve kutladı kendisini.

Bu hızlı dönüşün ardınan bir hoşluk doldurdu yüreğini, eski günlerden aşina olduğu bir hoşluk. Şöyle bir yokladı içini, eskileri biraz karıştırdı ve hatırladı. Nasıl olduysa, bale yaptığı günleri getirmişti hafızasına az önceki dönüşü. Nasıl güzel dönüşler yapardı. Nasıl da dolardı o tatlı sevinç ve heyecan yüreğine her seferinde. Bir anda bütün hüzünleri dağıldı sanki ve istemsiz bir gülümseme yayıldı gözlerinden yüzüne ve kalbine.

Odanın kapısına doğru yöneldiği sırada epeydir bakmadığı aynasına bakmak geldi içinden. Saraylı annesinden kendisine hatıra kalan ahşap oymalı, sedef kakmalı kristal aynanın önünde öylece durdu. Hafif bozulmuş duruşuna, beyaz saçlarının, pespembe yanaklarının ve hala ışıl ışıl parlayan su yeşili gözlerinin aynadaki yansımasına bakarken tuhaf bir şey oldu ve aynadaki görüntü değişmeye başladı. Şaşırdı, şimdiki kendisi değildi gördüğü. En sevdiği bale kostümüyle dans eden gençliği vardı karşısında. İçi uzun zamandır aradığı sevinç kıpırtısıyla dolu olan genç haliydi aynadaki.

Olanları anlamaya çalışırken aynadaki gençliği uzanıp tuttu bugünkü ellerinden. “Ha geçmişte, ha bugün, o aradığın kıpırtı her daim senin! Al onu benden ve koy yüreğine,” dedi ve ekledi “sonra da izin ver buluşsun bugünün sevinçleriyle!”

Hiç sorgulamadı gençliğinin söylediklerini, elini hemen kalbinin üzerine koydu. Gözleri doldu, iki küçük damla yaş süzüldü pembe yanaklarından. Süzülenler hüzün göz yaşları mıydı, yoksa az önce geçmişten alıp yüreğine koyduğu sevinç kıpırtısının şimdiki hayatına verdiği hediyeler miydi?

“Nasıl oldu bu iş!” dedi kendi kendine. Olmuştu işte, nasılından kime ne! Aradığı sevinci armağan etmişti gençliği ona, hatırlatmıştı yüreğinin her zaman sevinçle kıpırdayabileceğini, hayatta her daim sevinç kıpırtısı yaratacak şeylerin var olabileceğini.

Aynaya bir kez daha baktı. Topuzunu düzeltti. Aynanın önünde duran makyaj kutusuna uzanıp pembe rujunu aldı, titreyen elleriyle boyadı dudaklarını.  Beğendi görüntüsünü. Ne çok olmuştu böyle alıcı gözle aynaya bakmayalı, ne çok olmuştu rujunu sürmeyeli.

Odasının kapısını usulca açtı ve uzun zamandır olmadığı kadar keyifli bir sesle aşağı kata seslendi;

“Kızlar, siz koyun çorbaları tabaklara, iniyorum ben de aşağı. Ha, birinizin şu alengirli telefonundan da açın güzel bir müzik, şöyle keyifle bir yemek yiyelim üçümüz.”