Arşivler

Zamansız Zamanın İçinde Dolaşan Bahar Sabahı Kokuları

Ara16

Perdeleri açtı. Koltuğunu cama doğru çevirdi. Usulca oturdu. Derin bir nefes aldı. Karşısında yükselmekte olan güneşe, ağaçlardaki bahar dallarına baktı. Hemen ardından da yanındaki sehpaya uzanıp az önce özenle pişirdiği sabah kahvesini eline aldı. Güneşe, gökyüzüne, bulutlara ve bahar dallarına bakarak kahvenin en sevdiği yeri olan köpüğünden keyifli bir yudum aldı.

Nasıl oldu o da anlamadı ama bir anda aklına “zaman” kelimesi düşüverdi. Ne çok işgal ediyor kafamızı şu zaman diye düşündü. Hep söyleyecek bir sözümüz var zamana dair; Zaman su gibi akıp geçiyor. Ne çabuk geçmiş zaman. Zamanım yok. Zamana ihtiyacım var. Zamanı yönetmek gerek. Zamana bırakalım. Zamansızlıktan yoruldum. Zamanı gelince düşünürüz.

Derken zaman, zamansızlık, zamanın akışı, geçişi, gidişi ve zamanla kurulan ilişkilere dair sorular ve cümleler belirmeye başladı zihninde birer birer.

“Zamanı tasvir etmek istesem nasıl ederim? Zamanın bir rengi olsa ne renk olurdu? Bir kokusu olsa neye benzerdi? Bir şekli olsa acaba nasıl görünürdü? Görsem, dokunsam, kokusunu fark etsem nasıl bir ilişkim olurdu acaba zamanla? Madem bize görünmüyor, gerçekten var mı ki zaman diye bir şey? Farz edelim zaman diye tanımlı bir şey hiç olmasaydı acaba nasıl olurdu hayat? Kimdi ki zamanı yaratan, ben miyim yoksa bir başkası mı? Ne zormuş yahu zamansızlığı da zamanın nasıl var olduğunu da hayal etmek. Onlar duradursun, bir bulayım başka ne sorular gelmiş zihnime? Hah buldum işte; zaman hızla akıp gittiğine ve geri gelmediğine göre acaba vefasız mı kendileri?  Yoksa birçok şeyi zamana bırakıp durduğumuza göre çok mu yardımsever? Değilse, durmadan bir şeyleri bana bırakıyor bu insanlar diyerek beziyor mu bizlerden?”

Bunları düşünürken sanki bir insan gibi canlandı karşısında zaman. Hatta iki insan gibi canlandı. Biri zamansız zamanın temsili olan insan; siyah beyaz, ruhsuz, ifadesiz ve sabırsız, çok mesafeli, sanki elini uzatsa daha da uzaklaşacak gibi. Diğeri ise tam da içinde durduğu zamanın temsili olan insan; rengarenk ve capcanlı ve duygu dolu ve sakin ve hatta bahar sabahları dışarı ilk çıktığında duyduğu o güzel, ferah ve karmaşık kokuya sahip, sanki elini uzatsa dokunacakmış kadar yakın.

Zamansız zaman da ne demek diye düşündü ardından. Bir sırası olmayan, işgalci, zorba, yerini bilmeyen ve saçma gibi kelimeler döküldü aklının içine. Sonra o bahar sabahı kokusu geldi burnuna tekrar, sanki az önce aklının içine dökülen anlam veremediği ve sırasız kelimelerin arasına süzüldü izinsizce.

Bahar sabahının kokuları zamansız zamanın içinde gezinirken o zamansız zamanların aslında burada ve yanında olmadıklarını fark etti. Bir kısmı kendi bahar kokan anlarında yaşanmış bitmiş, bir kısmı da kendi bahar kokan anları gelinceye kadar yaşanamayacaklardı. Yoksa şimdi fark ettiği o bahar sabahı kokusu şu anda oturduğu koltuğa, dışarıdaki güneşe ve bulutlara, elindeki kahve fincanına, dilindeki kahve tadına mı aitti ne? Zorlasa bu güzel koku bulaşabilir miydi acaba siyah beyaz ve renksiz, ifadesiz ve ruhsuz görünen zaman temsiline, dönüştürebilir miydi onu da acaba kendi güzelliğine?

Şu anda burnuma gelen bu güzel bahar kokusunu her fırsatta yakalasam, varlığını hatırlasam, unutmasam, oldu ki unutsam bile yeniden hatırlamayı hatırlasam yeter mi acaba renksiz ve zamansız zamanın işgalini yok etmeye diye düşündü kendi kendine. Kim bilir, yeter belki de diye cevapladı kendi sorduğu sorusunu sessizce.

Birden o güzel koku geldi burnuna yeniden, sanki sardı bütün bedenini hiç ona sormadan. O güzel koku eşliğinde bir yudum daha aldı kahvesinden, daha mı güzeldi bu yudumun ağzında bıraktığı tat ne? Gülümsedi ve yüzüne konan tatlı tebessüm eşliğinde tekrar çevirdi bakışlarını camdan dışarıya, artık ta içinde hissettiği o güzel bahar sabahı kokusuyla beraber …

Kırmızı Koltuk

Nis8

Hani hiç beklemezken yağar ya bahar yağmurları, işte o günlerden biriydi. Sabah uyandığımda pırıl pırıldı güneş, sonra kapkara bulutlar saklayıverdiler güzelim güneşi ve dışarısı kapkaranlık oldu birdenbire. Ha indirdi ha indirecek. Bir yerlere yağıyor bence, şu karşı taraf iyice kararmış, hatta şimşekler çakıyor oralarda. Canım sıkıldı güneşin gidip yağmurun gelişine. Dışarı çıkacaktım ben bugün. Çarşamba bugün günlerden. Balıkçı kahvesine gidecektim sabah kahvemi içmeye, sonra da dondurmamı alıp yürüyecektim sahil boyunda. Üstelik ödenecek faturalarım da vardı. Ah olmadı işte bu yağmur, bütün planlarımı da aldı götürdü benden. Kaldık mı gene kırmızı koltukla baş başa.

Sanmayın ki azımsadım kırmızı koltuğun varlığını, aksine sevindim varlığına. O da olmasaydı ben ne yapardım bu koca evde yapayalnız. Ah bir anlatsa da dinleseniz neler bilir bu kırmızı koltuk. Sırdaşımdır, dert ortağımdır, arkadaşımdır, varlığı bana her daim hediyedir onun.

Her halde 15 yaşında falandım büyükannem öldüğünde. Annem bir süre dedemle kalmıştı. Eve geldiğinde koşa koşa kapıyı ben açmıştım anneme. Yorgun ve üzgün annem yanında da kırmızı koltuk birlikte duruyorlardı kapıda. Sımsıkı sarılmıştım annemin boynuna. O da bana. Sonra da şöyle demişti annem: Büyükannen hep bu koltuk Gülümser kızımın derdi ya. Küçükken seni bu koltukta uyuturdu. Evde başka yer yokmuş gibi tek oyun yerindi ya bu kırmızı koltuk senin. Dedenden izin aldım, sana getirdim kırmızı koltuğu güzel kızım. Hem ağlamıştı annem hem de koltuğu odama taşımıştı ite kaka. Ben de ağlamıştım annemle beraber.

Ben büyüdüm, evlendim, çocuklarım oldu, çocuklarım evlendi gitti uzaklara, eşim gitti çok uzaklara, ama kırmızı koltuk hep benimle kaldı. İskeleti yıpranınca tamir ettirdim, kumaşı eskidikçe değiştirdim, ama hep kırmızı kumaşla kaplattım. Anlayacağınız kırmızı koltuk her zaman kırmızı koltuk olarak kaldı hayatımda, büyükanne yadigarı kırmızı koltuk.

Ben uzun yıllardır yalnızım. Biraz yaşlandım tabii. Şu zamana kadar çok iyi idare ettim ama yavaş yavaş zor gelmeye başladı yaşlılık. İşte mesela bugün. Ben normalde çıkmaz mıydım yağmurda Çarşamba ritüelime. İki elim kanda olsa düşerdim yollara. Islana ıslana bile olsa yürürdüm deniz kenarında.

Laf aramızda, geçenlerde bir Çarşamba yine yağmur vardı, dedim ne olacak, erimem ya yağmurda, şurası zaten deniz kenarı. Çıktım dışarı. Güzelce yürüdüm, kahvemi içtim, dondurmamı yedim, sonra eve geldim ki akşama hapşır, öksür dur. Çocuklara yakalanmasam yine dert değil, ben kendimi iyi ederim ama telefonda hapşırık öksürük duyunca deliye dönüyor benimkiler. Anne yine mi sokaklarda dolaştın yağmurda çamurda diye başlıyorlar söylenmeye. Eh haklılar tabi, uzaktalar buralardan, akılları kalıyor biricik annelerinde. Gel deseler ben gidemiyorum, gelin desem onlar gelemiyorlar. O yüzden korkarım biraz daha dikkat etmem gerekiyor kendime.

Bugün de yağmur ve yaşlılık el ele tutuşup baş başa bıraktı kırmızı koltukla ikimizi. Şikâyetim yok merak etmeyin. Şimdi kahvemi yaparım, kitabımı alırım, otururum kırmızı koltuğuma biraz yağmuru izlerim, biraz damlaların sesini dinlerim, sonra dalarım kitabıma, geçer bugün de böyle. Ama gitti ya benim Çarşamba ritüelim, ben ona yanıyorum.

Ha bu arada yalnızım dediysem merak etmeyin, yalnız sayılmam aslında. Apartman komşularım var, apartman görevlimizin kızı var, iki sokak ötede oturan çocukluk arkadaşım Münevver var. Sadece evin içinde yalnız gibiyim. Aslında orada da yalnız sayılmam, kırmızı koltuk var yanımda, beni hiç yalnız bırakmayan.

Kahve yapmak için usul adımlarla yürüdüm mutfağa doğru. Sonra aklıma geldi. Madem dışarı çıkamayacaktım, o zaman Çarşamba sabah kahvemi daha bir keyifle içeyim dedim kendi kendime. Salona geri döndüm, vitrinli dolabımdan en sevdiğim kahve fincanımı seçtim. Üzerinde güller olan pembe renkli incecik porselen kahve fincanımı. Sonra bir de su için küçük kristal bardağımı aldım yandaki raftan. Ve tabii küçük gümüş tepsimi. Benim nişan tepsimdi bu küçük tepsi. Nişan yüzüklerimizi bir makasla beraber yerleştirmişti annem, kız kardeşim de tutmuştu tepsiyi babam nişan konuşmamızı yaparken. Anılarımla beraber geri döndüm mutfağa. Raftan kahve kavanozumu aldım, o da ne kavanozda kahve bitmiş. Nasıl sevindim anlatamam. Demek ki yeni kahve paketi açılacak şimdi ve mis gibi taze kahve kokacak mutfağımın içi.

Bakır cezvemi aldım, pişirdim taze kahve ile sade kahvemi. Bugün Çarşamba ya dondurma da yiyemedim ya bir küçük sakızlı lokuma izin verdim kendime. Küçük bir lokum tabağı ile lokumumu da yerleştirdim tepsinin içine.

Seslendim içeriye, geldim kırmızı koltuk, geldim merak etme buradayım.

Tepsiyi kırmızı koltuğun yanındaki sehpaya bıraktım. Ellerimle ördüğüm dantel perdelerimi araladım. Oturuverdim koltuğa hızlıca. Annem kızardı çocukken, atma kendini kızım koltuğa, kibar hanımefendiler hiç böyle oturmazlar derdi. Ama can çıkar huy çıkmaz ya, ben hala atarım kendimi koltuğa.

Yağmur iyice hızlanmıştı. Camlara doğru yağıyordu. İçimi bir sevinç kapladı. Eskiden beridir çok severim camlardan süzülen yağmur damlalarının birbirleri ile olan yarışlarını izlemeyi. Pencerenin dibine kim önce inecek der gibidirler birbirlerine. Seçerim içlerinden birkaç tanesini, başlarım beklemeye acaba kim kazanacak diye.

Kahvemi aldım elime ve bir yudum alıverdim üzerindeki köpükten hüp diye. Başladım damlaları izlemeye. Ara ara da dışarıya bakmaktan alamıyordum kendimi. Ne çok insan vardı dışarıda koşuşturan. Yağmurda oynayan çocuklar, denize doğru uçuşan martılar. Nasıl da eğlenceli görünüyordu dışarılar.

Ah kırmızı koltuk ah, bir dilin olaydı da konuşaydın benimle, işte o zaman tam olacaktı dostluğun. Şimdi sadece dinliyorsun beni. Ama olsun, insanın bir dinleyeni olması da önemli. Ya sen de olmasaydın, benim kahve keyfime, bu anlattıklarıma kim eşlik edecekti. İyi ki varsın be kırmızı koltuk. Keşke dondurmam da olaydı, Çarşamba tam Çarşamba olacaktı, ama neyse, ne yapalım kısmet. Lokumla da idare ederim ben.

Münevver gelseydi keşke, ama yağmur var, o nasıl gelsin Gülümser, sen de dedim kendi kendime. Apartman görevlisinin kızını mı çağıraydım, ama onun da okulu var. Neyse Gülümser boş ver, kırmızı koltuk var ya. O seni sıkmaz, sen anlat ne anlatmak istiyorsan. Dinler seni kırmızı koltuk can-ı gönülden.

Tam o sıradaydı sanırım, bir anda güneş açtı dışarıda, sanki deminki karanlık, deli yağan yağmur, kulaklarımı patlatan gök gürültüsü hiç olmamış gibiydi. Sadece camlardaki ıslaklık ve yollardaki küçük su birikintileri kalmıştı yağmurdan geriye. Birden başımı gökyüzüne çevirdim, evet, evet bir şey daha kalmıştı yağmurdan geriye, hem de çok güzel bir şey. Ayağa fırladım ve gökkuşağı diye bağırdım ellerimi çırparak. Kırmızı koltuk, baksana gökkuşağı çıktı gökyüzünde. Şu renklerin güzelliğine bak. Baksana kırmızı koltuk, gördün mü? İyi ki seni pencerenin kenarına koymuşum, iyi ki, yoksa göremezdik ikimiz de gökkuşağını. Ne kadar güzel değil mi, öyle değil mi kırmızı koltuk, iyi ki varsın sen kırmızı koltuk, iyi ki…

Mucizeler Kapıda

Nis1

Güneş henüz doğmuştu. Zeytin ağaçlarının arasındaki beyaz boyalı tek katlı, rengarenk verandalı ev sanki güneşle beraber yeniden doğmuş ve ışıldıyordu. Beyaz evin pencere pervazları maviye boyanmıştı. Evin dış kapısının önündeki tel kapı sabah rüzgarının etkisiyle kendi kendine salınıp duruyordu.

Verandadaki tahta koltuk, eski salıncak ve saksılardaki güzel çiçekler adeta dur da bana bak diye sesleniyorlardı güneşin ilk ışıklarıyla beraber. Tahta koltuk bildiğiniz bir tahta koltuktu işte, hatta kol koyma yerlerinin boyaları dökük eski bir koltuk. Ama o eskiliği bozan bir şey vardı koltukta, koltuğun sırt yastığı ve minderi oldukça yeni görünüyordu. Sanki çok yakın zamanda renkli ve eğlenceli kumaşlarla kaplanmışlardı. Pek uymuyorlardı ne koltuğa ne de birbirlerine ama eğlencelilerdi işte. Birisi çiçekli ve turunculu, diğeri kedili ve pembeli ve yeşilli.

Verandanın köşesinde duran yayları hafif paslanmış salıncak ve üzerindeki karmakarışık renkli minderler de koltuğun uyandırdığı renkli ve heyecanlı duyguları pekiştiriyordu.

Verandanın kenarlarını süsleyen saksıların renkleri, içlerini dolduran rengarenk ortancalar, kenarlardaki güller, bahçedeki diğer tüm çiçeklere ilham oluyorlardı adeta.

Sevindi için için ve doğru yerdeyim diye düşündü, burası kesin onun evi, bence hiç değişmemiş, hala renkli, hala eğlenceli, hala neşeli.

Evin dışını iyice incelemişti ya, şimdi de içeriyi merak ediyordu. Bir de evin sahibini. Acaba geçen yıllarda neler olmuştu. Onu tanıyacak mıydı? Hala eskisi gibi miydi?

Tam o sırada bir anahtar sesi geldi kulağına, kapının kilidi açılıyordu galiba. İki kere dönen anahtarın sesinin ardından usulca açıldı evin kapısı. Beyaz saçları iki yandan iki örgülü, bembeyaz tenli, pembe gözlüklü, pembe yanaklı bir kadın çıkıverdi dışarıya. Yumuşacık bir gülümseme vardı yüzünde. Yeşil mavi gözleri ışıl ışıldı hala. Tıpkı boyası dökülmüş koltuğun minderlerinin, keyifli salıncağın, mavi çerçevelerin, renkli ortancaların ve saksılardaki çiçeklerin düşündürdüğü keyif, neşe, çocuk gibilik vardı bu gözlerin de içinde.

Dikkati bir anda yaşlı kadının elbisesine kaydı. Kırmızılı, pembeli, turunculu, çiçeklerle süslü pazen bir kumaştan dikilmiş cıvıl cıvıl görünen elbiseye bakarken buldu kendini. Gerçekten de hiç değişmemiş diye düşündü içinden.

Kafası karıştı, ne yapmalıydı, kendini göstermeli miydi, yoksa usulca uzaklaşmalı mıydı? Gitmek ve gitmemek arasında kararsız kalmak ne tuhaf bir duyguydu. Bir tarafı sessizce uzaklaşmasını söylerken, diğer tarafı kal ve göster kendini diye bağırıyordu adeta. Merak ediyordu, acaba hangi yanı kazanacaktı bu çekişmeyi.

İçindeki sesler konuşadursun, yaşlı kadın usulca eski salıncağına oturdu. Ve rüzgarın ritmiyle usul usul sallanmaya başladı. Eski yayların gıcırtısı eşlik ediyordu yaşlı kadının sabah keyfine. Salıncağın sallanışıyla beraber örgülü saçları da hafifçe kıpırdanıyordu. Yüzüne yerleşmiş olan yumuşacık gülümsemesi ise sanki hiç kıpırdamadan duruyordu ışıl ışıl gözlerinde ve o güzel yanaklarında.

Yaşlı kadının salıncakta oturuşunu izlediği sırada, pek de ummadığı bir şekilde, üstelik de birdenbire bir ses çıktı içinden. Günaydın diyen bir ses. Ses o kadar cılız çıkmıştı ki, salıncağın gıcırtısından duymamıştı yaşlı kadın gelen sesi.

İstemeden çıkan günaydın tedirgin etmişti. İyi ki duymadı diye düşündü. Sonra keşke duysaydı dedi içinden başka bir ses. Kendini göstermeyeceksen neden geldin bunca yıl sonra bunca yolu. Haklıydı bu sesin sözleri. Karar verdi, cesaretini topladı ve bu defa bilerek ve isteyerek tekrar seslendi, üstelik daha bir yüksek sesle, “günaydın” dedi.

Yaşlı kadın bu kez gelen sesi duydu. Usulca kalktı salıncaktan. Sesin sahibini aramaya başladı. Görünürde kimseler yoktu. Ama çok da emindi birisinin günaydın dediğinden. Elini gözüne siper yapıp bahçeye doğru gezdirdi bakışlarını, bahçenin her köşesi görünüyordu, ancak günaydın diyebilecek kimse yoktu ortalıkta. Yanlış duydum herhalde diye düşündü. Salıncağa geri döneceği sırada verandanın tahta merdivenlerinde oturan siyah beyaz tüylü, yeşil gözlü bir kediyle göz göze geldi. Kedi bütün dikkatiyle yaşlı kadına bakıyordu. Kadının yüzündeki yumuşak gülümseme yerini şaşkın bir ifadeye bırakmıştı. O sırada kedi tekrar seslendi. “Günaydın, seslenen bendim sana, beni hatırladın mı?” Yaşlı kadın hafifçe kaşlarını çattı, öne doğru eğildi. Belli ki anlamaya çalışıyordu neler olup bittiğini.

Sesin kediden geldiğinden emin olduktan sonra, bir anda yüzündeki şaşkınlık yerini az önceki gülümsemeye bırakıverdi. Yüreğinden gelen sevincin dansı kapladı yaşlı kadının bedenini. Evet evet, hatırlamıştı elbette. Hatırlamıştı hatırlamaya da elbette şaşırmıştı da. Çocukluğundan beri inanmak istediği şeyleri sorgulamadan inanmayı seçerdi. O yüzden hiç sorgulamadı gördüklerinin gerçekliğini.

Yıllar öncesinden bir misafirdi gelen, hem de çok uzun yıllar öncesinden, kendi çocukluğunun içinden bir misafirdi bu siyah beyaz kedi. Kediler Kralı Karbonel’di gelen. (Çocuk Romanı: Kediler Kralı Karbonel – Barbara Sleigh)  O en çok severek okuduğu kitabın kahramanı, hayatın mucizelerle dolu olabileceğini ona öğreten, neşeyi, eğlenceyi, merakı içine bırakıveren Karbonel’di gelen.

Birden onlarca defa okuduğu mavi kapaklı kitap canlanıverdi gözünde. Sanki elini uzatsa tutacaktı yeniden. Önce biraz sinirlendi. O zamanlar ne kadar çok hayal etmiştim keşke gerçek olsa diye, neden bunca zaman beklemek zorunda kaldım ki diye düşündü kızgınlıkla. Ne çok istemişti o yıllarda kendisinden başka kimsenin bilmediği bir sırrı paylaştığı konuşan bir kedisi olmasını. Belki de bu yüzden onlarca defa okumuştu aynı kitabı. Ama olmamıştı bir türlü, yani galiba bugüne kadar.

Bir anda vazgeçti sinirlenmekle vakit kaybetmekten. Yaşamında dilediği bir mucizeydi bu ve işte şimdi gerçek oluyordu. Ne önemi vardı ki bugüne kadar olmamış olmasının. İşte şimdi tam önünde duruyordu Karbonel. Gelmişti işte kitabın içinden çıkıp. Üstelik birbirlerini duyabiliyorlardı. Sanki 12 yaşının üzerinden geçen koskoca 70 yıl bir anda kaybolmuş ve gün yine aynı gün olmuştu. İçinde dans eden sevinçle, titreyen sesiyle seslendi kediye “sana da günaydın Karbonel”.

Yaşlı kadına çok tanıdık gelen bir kibirle konuşmaya başladı Karbonel. “Çok şükür sonunda lütfedip bir cevap verebildin.” Bu ses tonunu çok iyi hatırlayan kadın benzer bir ses tonuyla cevap verdi “şükür sen de sonunda gelebildin.” Ardından gülümseyerek devam etti konuşmaya “biliyordum mucizelerin gerçekliğini, biliyordum inanmanın gücünü, vazgeçmezsem olacağını biliyordum içimde derinlerde bir yerlerde. İşte tam da bu yüzdendi içimdeki renklerin yaşamımda hep yer bulması, içimi dolduran o çocuk sevincinin hiç kaybolmaması.”

Hadi Karbonel gel, uzun yıllardır belki bir gün gelirsin diye senin için alıp, sen gelmeyince sokaktaki kedilere yedirdiğim sardalya konservelerinden birini açayım, sonra da sohbet edelim, mucizeleri nasıl kucaklarız beraber seninle onları konuşalım. Anneannem bana her zaman “güzel kızım merak etme mucizeler kapıda” derdi, ben de her zaman öyle olacağına inanırdım. Bak öyleymiş meğer. Gördüğün gibi epey yaşlandım, o yüzden ben hala buralardayken ihtiyacımız olan mucizeleri konuşmaya başlayalım hemen.

Yaşlı kadın evin içine doğru yöneldi. Karbonel de kediler kralı olmanın getirdiği her zamanki asil duruşuyla, hafif ukala bakışlarıyla, ama aslında onu yıllardır bekleyen arkadaşını bulmanın içine koyduğu sevinçle arkadaşının peşinden çok merak ettiği evin içine doğru ilerledi. Yürürken bir yandan da kendi kendine konuşuyordu, “tam beklediğim gibi, hala çocuk gibi, hala meraklı, hala neşeli, sevgi dolu ve en önemlisi hala mucizelere inanıyor. Mucizelerimizi bulmaya başlamaya hiç engel yok demektir.”

Sevinç Kıpırtısı

Ağu17

Güneşin ve rüzgarın perdeyle dansını izlerken bir anda bir hüzün yayıldı içine. İçimdeki sevinç nerede dedi kendi kendine. Sonra sürdürdü kendisi ile sohbetini; “En son ne zaman bulmuştum onu, ya da belki de o beni bulmuştu. Neden şimdi yok, neden bulamıyoruz birbirimizi, ben neden o varmış gibi yapmak zorunda kalıyorum. Zorunda kalmadan buluşmak istiyorum o sevinç kıpırtısıyla tıpkı eski günlerde olduğu gibi.”

Derinden bir ses doldurdu akşam güneşi ile aydınlanan odanın içini.

“Anne, aaanneee”

Derin düşüncelere dalmışken gelen bu tatlı ses, onu bir anda şimdiye davet etti. Her zaman olduğu gibi daveti kabul ederek, geliverdi şimdiye. Gözlerini kırpıştırdı, koltuğunda hafifçe kıpırdadı, boğazını temizledi ve az önceki soruları soran kendisi değilmiş gibi neşeli bir sesle “Efendim kızım, efendim” diye seslendi.

“Anne yemek hazır, ne zaman iniyorsun aşağı? İpek gelsin mi seni almaya?”

Bastonuna uzandı önce, sonra çok sevdiği çiçekli berjer koltuğundan usulca kalktı. Seviyordu, çünkü o koltuk ona yılların yadigarıydı. Tam 50 yaşındaydı koltuğu. Bu eve ilk taşındıklarında almıştı. O zamanlar kahverengi kadifeydi kumaşı gerçi ve şimdiki kadar iyi arkadaş olmamışlardı henüz, ama hep sevmişti koltuğunu.

Bastonunun yardımıyla dikleştirdi kendisini. Tül perdenin arkasından bahçesine, bahçesine ışık veren gökyüzüne ve güneşe, her gün neşeyle oralarda dolaşan kuşlara baktı ve bir selam çaktı boştaki eliyle hepsine birden.

Bastona tutundu, tek ayağının topuğundan kuvvet alarak döndürdü kendisini. Kendi standartlarına göre hızlı bir dönüş olduğunu düşündü ve kutladı kendisini.

Sonra bir anda eski sahne günlerinde gibi hissetti kendisini. Nasıl da güzel dönüşler yapardı sahnede dans ederken. Nasıl da doluverirdi o tatlı sevinç ve heyecan yüreğine o dönüşün etkisiyle. İstemsiz bir gülümseme yayılıverdi gözlerinden yüzüne.

Kapıya doğru yöneldiği sırada aynaya bakmak geldi içinden. Saraylı olan annesinden kendisine hatıra kalan ahşap oymalı, altı sedef dolaplı kristal aynanın önünde durdu. Hafif bozulmuş duruşuna, beyaz saçlarına, pespembe yanaklarına ve hala ışıl ışıl parlayan su yeşili gözlerine, taaa gözlerinin içine baktı aynada. Aynadan kendisine bakan o gözlerin içinden uzanıverdi gençlik günlerine. Bir anda yüreği kıpırdadı. En sevdiği bale kostümüyle karanlık sahnenin sadece onu aydınlatan ışığında dönerken gördü kendisini. Zihnine uzanıp tutmak istedi kendi ellerinden, uzanıp almak istedi yüreğindeki kıpırtıyı o günlerden, alıp şimdiki yüreğine koyuvermek istedi. O ışıl ışıl gözleri buğulandı, iki küçük damla oldu buğular birleşip gözlerinde ve süzülüverdiler pembe yanaklarından aşağıya. Bastonunu aynanın kenarına yasladı, iki eliyle sildi iki yanağını, gözlerini kuruladı. Bir selam da o eski görüntüye çaktı elleriyle.

Topuzunu düzeltti şöyle bir, sonra her zaman aynanın önünde duran makyaj kutusuna uzanıp pembe rujunu aldı, hafifçe boyadı dudaklarını. Beğendi görüntüsünü. Aldı bastonunu eline, kapının kulbunu çevirdi. Eski ahşap kapıdan o tatlı gıcırtı yükseldi. “Mış” gibi sevincinin kıpırtısını tekrar koydu yüreğine, kendi kendini bir kez daha kutladı, en azından “mış” gibisini koydum içime diye mırıldandı usulca. Sonra sesini yükselterek seslendi,

“Geliyorum kızım, sen koy benim çorbamı tabağıma. Ha, şu sizin alengirli telefonlardan da aç güzel bir şarkı, iniyorum ben.”

Sıradan Bir Gün

Tem11

Vagonun kapısı otomatik olarak açıldı. Telaşlı insanlar, içlerindeki telaşla el ele metrodan dışarı koştular. Sakin olanlarsa, o kapı hiç kapanmayacak, vagon hiç hareket etmeyecekmiş kadar yavaş hareket ediyorlardı. İnenler kadar telaşlı olan sabırsız insanlar, inenlerin inmesini bile bekleyemeden vagonun kapısından girmeye çalışıyorlardı. Sakinlerinse hiç derdi değildi acele etmek. Bir vagon gider, diğeri gelirdi nasılsa.

İçerisi sıcaktı, havalandırma sisteminde sorun vardı. Allahtan sabah erkendi de pek kimse terlememişti.

Vagonun uğultusu, dönemeçlerde raylardan gelen ses bazen tedirgin ediyordu. Zaten beyaz ışık sevmezdi, vagonun içi de nispet yapar gibi bembeyazdı. 10 durak sonra inecekti, yani uzundu yolu, o yüzden tedirginlikten, sevmediği şeylere takılmaktan vazgeçmeliydi. Oyalanacak bir şeyler bulmaya karar verdi.

Olduğu yerden şöyle bir göz gezdirdi vagona. Çeşitlilik ve farklılık her zaman ilgisini çekerdi. Söylendi kendi kendine, al sana bir vagon dolusu çeşitlilik ve farklılık, incele bakalım hepsini, ininceye kadar seni oyalar.

Gözlerini vagonda dolaştırmaya devam etti. Bir vagon dolusu insandan kimileri otururken, kimileri ayakta duruyordu. Kimileri gülümseyen bir ifadeyle etrafı incelerken, kimileri kızgın, kimileri tamamen ifadesiz, kimileri ise üzgün görünüyordu. Yanındaki ile usul usul sohbet edenler olsa da, sanki kalabalıkta herkes kendi ile yalnızdı. Derinden bir akordeon sesi geliyordu kulağına, yan vagondan olsa gerek dedi kendi kendine, keşke burada olsaydı.

Etrafa bakarken bir şey daha fark etti ve için için sevindi. Kuşak çatışması diye bir şey dayatılırken, teknoloji denen şeyin kuşaklarla ilgili bir sorunu yoktu galiba. Genci, yaşlısı hiç tereddütsüz benzer şeyleri kullanıyordu ellerinde, kulaklarında. Tam sevinirken, birden biraz da üzüldü beraberinde, eskiden kitap okunurdu dedi kendi kendine, ne kadar azalmış elinde kitap olanlar.

Tam düşünceler zihninde dans edip onu oyalarken, vagonun en arkalarından çığlık çığlığa bir bebek ağlaması çınladı tüm vagonun içinde. Bir anda herkes uğraştığı şeyi bir kenara bıraktı. Vagondaki bütün başlar aynı anda vagonun arkasına doğru çevrildi. O başların içindeki düşünceler, kulaklarında dans eden şarkılar, kitaplardan onlara seyahat eden satırlar, içlerinden geçen kızgınlıklar, zihinlerindeki planlar beraberce vagonun boşluğuna saçıldı. Ne çok şey varmış meğer onca insanın başının içinde diye düşündü elinde olmadan. Nasıl toplanıp yerlerine gider ki bunlar?

Genç anne de tedirgin oldu durumdan, sanki kendi sebep olmuştu vagondaki duruma, telaş içinde çantasından çıngıraklı oyuncağı buldu. Bebeğini çıngıraklı oyuncağıyla susturmaya çalıştı, ama nafile, o uğraştıkça bebek daha fazla bağırıyordu sanki. Yan koltukta oturan beyaz saçlı yaşlıca beyefendinin dikkatini çekti bu durum. Her zamanki gibi dörde katlayarak okumakta olduğu günün gazetesini kucağına bıraktı, ince çerçeveli yakın gözlüklerinin üzerinde genç anne ve bebeğine bir bakış attı. Sonra da hiç tereddüt etmeden tüm tonton haliyle küçük bebeğe bir şarkı söylemeğe başladı. Bebek kocaman gözlerini yaşlı beyefendiye çevirdi. Ağlarken dinlemeye başladı kulağından içeri gelen güzel melodiyi. Derken, bebeğin herkesi telaşlandıran yaygarası yerini yavaş yavaş mırıltıya ve sonrasında da gülücüklere bıraktı. Gülücükler devam ederken, vagon boşluğuna yayılmış olanların içine bir de yaşlı beyefendinin yumuşak sesiyle söylemeye devam ettiği şarkısı dahil olmuştu artık.

Bebek tümüyle sakinleşip, yaşlı beyefendinin sesi fısıltıya dönüşürken, vagon boşluğuna dağılmış olan düşünceler, şarkılar, kızgınlıklar, planlar, kitap satırları yerlerine geri dönmek üzere sahiplerini aramaya başlamışlardı bile. Üstelik sahiplerini çabucak bulma konusunda son derece mahir görünüyorlardı. O nedenle olsa gerek çok da zaman almadı geri dönmeleri yerlerine.

Sonrasında hiç bir şey olmamış gibi devam etti vagonda yolculuk. Yine kapılar otomatik açıldı. Yine kendi telaşıyla el ele gezenler ve sakin hareket eden yolcular ya bindiler vagona, ya da indiler istedikleri zaman, istedikleri duraklarda. Yani sıradan bir yolculuktan fazlası yoktu galiba ortalıkta. Onuncu durak geldiğinde sıradan güne doğru inmeye hazırdı vagondan. İnmeden önce hızlıca bir göz daha gezdirdi vagonun içinde, sessizce vedalaştı içerdeki duygu, düşünce, plan, fikir ve şarkılarla. Günün devamına doğru bir kaç adım atarak sakince uzaklaştı perondan…

Masalcık: Gelincik, Kırmızıcık, Kaplumbağacık…

May28

Bahçede gezinirken gözüne gelincikler çarptı küçük kaplumbağanın. Merakla inceledi kırmızı çiçekleri. Kaplumbağalar renk görmez derler diye içerledi kendi kendine. Oysa görüyorum işte, kıpkırmızı bu gelincikler. Ne kadar zarif, ne kadar narin görünüyorlar. Acaba tutsam koparsam mı diye düşündü. Sonra elleri yok ki kaplumbağanın koparamaz derler diye içerledi kendi kendine. Oysa belki de vardı, belki de koparabilirdi. Biraz daha içlerine doğru ilerledi gelinciklerin. Bir baksam dedi Google’a acaba neden isimleri gelincik, gelin gibi narin oldukları için mi, yoksa, gelincik sadece onlara verilmiş bir isim mi, neye benzediklerinden bağımsız. Sonra vazgeçti hızlıca, neden gelincikse, ondan gelincik. Belki de gelincik değil, benim için kırmızıcık, belki de, kendisine sorsak, adı başka, kim bilir.

Sonra yeşil yaprakların arasına usulca oturdu. Oturamaz mı kaplumbağa dediniz, hadi oradan, size göre oturamaz olabilir, ama ben otururum. Evet oturdu ve gelinciklerin kokusuyla kendinden geçti adeta. Kokmaz mı gelincik, yapmayın Allah aşkına. Ne dediniz, kaplumbağalar koklayamaz mı? Kim demiş.

Bırakın bunları da siz ne görüyorsunuz bu kırmızıcıklara bakınca onu düşünün. Adının, kokusunun, neden bu adı ona verdiklerinin önemi var mı, bırakın benim ne yapıp yapamayacağımı da siz kendinize tutun mikrofonu. Kendi sesinize kulak verin, dinleyin, duyun, ilham alın söylediklerinizden, sonra da siz bir isim verin kırmızıcıklara, gelinciklere. Siz bakın kokuları var mı, siz dinleyin rüzgarda sallanırken çıkardıkları sesleri, incecik çiçek ne sesi olur ki demeden dinleyin olur mu? Çünkü belki vardır, belki duyarsınız.

Sakın bana da sen nasıl konuştun kaplumbağa diye sormayın anlaştık mı. Ben konuştum, siz de duydunuz…

Biz Onları Nerelerde Düşürdük?

Nis5

Geçenlerde bir sohbet sırasında konu bizlerin gençliğine gitti. “Eskiden biz” kelimeleri ile başlayan ve “yolda yürürken bile birbirimize gülümserdik, günaydın derdik, selam verirdik”, gibi kelimelerle devam eden cümleler doldurdu sohbetin içini.

Zaten insanların birbirlerine günaydın deme, selam verme meselelerinde yaşanan kayıplar, kesintiler ve eksilmeler takıntılı konularımdan olduğu için her zaman gündemimdedirler.  Hatta verdiğim eğitimlerin neredeyse hepsinde mutlaka bir günaydın meselesi konuşur, sonra da günaydın egzersizi yaptırırım katılımcılarıma.

Arkadaş sohbetine geri dönersek, zaten yoğun bir şekilde gündemimde olan bir konu olduğu için olsa gerek, arkadaşlarım “o eski günleri” yad ederken, benim zihnimin içinde de bir kaç soru belirdi, “Acaba biz bütün bunları neden kaybettik, nerelerde düşürdük?”

Derken içimdeki koçluk yanım devreye girdi ve bana şöyle seslendi: Nazlıcım biz “neden” sorusu sormayız, ilgi alanımızı “bugünden sonra nasıl yaparız mevzusuna” odaklamalıyız.

Ben de o sesi dinledim ve sorumu şu hale dönüştürdüm: Yine o yad ettiğimiz eski günlerdeki gibi birbirimize günaydın demek, selam vermek, gülümsemek ve bu konuda yeni nesillere örnek olmak için ne yapmak lazım? Biraz düşünmek fena mı olur dedim kendi kendime.

Aslında bu konu sadece benim değil, hepimizin konusu olmalı diye düşündüm hemen ardından. Düşünsenize, bir anda bu diyarlara bir sihirli değnek dokunsa ve otobüste, minibüste, yolda yürürken, bir dükkana girdiğimizde, asansöre bindiğimizde, çalıştığımız yerlerin kapısından girdiğimizde bir anda bir baksak ve görsek ki, herkes birbirine günaydın diyor, gülümsüyor, selam veriyor ve hatta hatır soruyor. Sonrasında neler farklı olurdu sizce? Bir hayal etsenize…

Sihirli değneğin dokunmasını beklemeden, bu hafta sonu başlasak mı denemeye, ne dersiniz?

Meraklı Kızla Tuhaf Tavşanın Küçük Hikayesi

Eki1

Günaydın derdi meraklı kız her sabah, günaydın sevgili sabah, günaydın kuşlar, çiçekler, martılar. Kendi kendine konuşurdu ardından, evet, martılar dedim, doğru duydunuz, çünkü deniz var karşımda, güneş doğarken uçmaya başlayan martılar, onlara eşlik eden güzel kargalar, minik serçeler, orta boy güvercinler, hepinize günaydın. Canım güneş, sana da günaydın. Günümü aydınlattığın ve bunu benden hiç bir karşılık beklemeden yaptığın için kocaman bir günaydın da sana.

Böyle başlardı hikayesi bizim kızın her sabah, çünkü, bizim kız küçüklüğünden beri en çok sabahları severdi. Aslında bütün günü, bütün saatleri severdi ama, en çok sabahlardı sevdiği. Sabahlar, onun için bir sürü başlangıç demekti; güne başlamak, okula başlamak, kahvaltıya başlamak, sohbete başlamak, yepyeni planlara, hayallere başlamak, belki de her gün hayata yeniden başlamak. Yani anlayacağınız, sadece bu okuduğunuz değil, bütün hikayeleri böyle başlardı bizim kızın. Her sabaha günaydın diyerek, her günü heyecanla bekleyerek…

Nasıl biri diye merak ettiyseniz, anlatayım: Sarı saçları vardı bizim kızın, tıpkı güneş renginde, belki de sabah güneşi hep onun saçlarındaydı kim bilir. Masmavi gözleri vardı. Deniz gibiydi gözlerinin rengi, belki de çok denize baktığından mıydı, neydi, valla onu da kim bilir. Gün gibi, güneş gibi, deniz gibi bir kızdı bizimkisi, depderin düşünceleri olan, kalbi kocaman ve sevgiyle dolu tatlı bir kız. 

Her sabah güneşin yavaş yavaş kendisini gösteren ışığı, usulca etrafa yayılan sıcaklığı ve parlaklığı iyi hissettirirdi ona. Üstelik başına ne gelirse gelsin, her durumda bakardı sabahları doğan güneşe, hep bir merakla ve umutla.

Evet doğru okudunuz, merakla dedim, çünkü çok meraklıydı bizim kız. Her gün onlarca, yüzlerce soru düşerdi zihninin yollarına. Ders çalışırken, oyun oynarken, ev işlerine yardım ederken, yani aklınıza gelebilecek her durum ve zamanda düşüverirdi aklına bu sorular. Şöyle söylerdi kendi kendine; soru gelsin yeter, cevabı bir yerlerden çıkıverir mutlaka. İşte bu yüzden olsa gerek, annesi, babası, arkadaşları, yani onu tüm tanıyanlar meraklı kız derlerdi bizim kızın adına.

Meraklı kız yalnız kendi sorularına cevap aramakla yetinmezdi. Sorsun isterdi insanlar ona, sorsun ki, o da düşünsün yeni soruların üzerinde. Düşünsün ki, çıksın bildiği ne varsa içinden. Çıksın ki, canlansın düşünceler ve cevaplar ve başlasınlar dolaşmaya etrafta.

Bir gün okul çıkışı eve doğru yürürken, ilginç bir olay geldi bizim meraklı kızın başına. Bu okuduğunuz hikaye de tam o anla ilgili aslında. 

Günaydın diyerek başladığı bir sabahın devamında, her günkü gibi gittiği okulunun çıkış zili çaldığında, tam da öğleden sonra saat üç sularında oldu olay. Meraklı kız, elinde kırmızı okul çantası, ayağında siyah rugan okul ayakkabıları, şarkılar söyleyip, kafasındaki sorularının cevaplarını düşünerek, etrafa bakarak, zıplaya zıplaya yürüyordu denizin kenarındaki evine doğru. Yürüdüğü yolun iki tarafı ağaçlarla doluydu. Kimi yeşil, kimi sarı, kimi kırmızı yapraklı bir sürü ağaç vardı kenarlarda, hatta yaprakların bir kısmı da yerlerde. Geldi mi gözünüzün önüne? Siz de fark ettiniz mi bilmem ama, o kadar güzeldi ki ağaçlar, neredeyse kendini ormanda bile hissedebilirdi insan okuldan eve giden yolda olduğunu unutsa. 

Mırıldandığı şarkının en sevdiği yerine geldiği sırada, parlayan güneşin ağaçların dallarının arasında üzerine geldiği bir anda, sık ağaçların arasından kendisine bakan bir çift gözle karşılaştı bizim kız. Biraz daha dikkatle bakayım, bakayım da anlayayım bu gözler kime ait demesine fırsat kalmadan, beyaz renkli, kırmızı burunlu, poposunda ponpon kuyruğu olan, meraklı kızın gördüğü gözlerin sahibi bay tavşan önüne zıplayıverdi bizim kızın. Evet evet, doğru okudunuz, bir tavşan diyorum. Tıpkı Alice Harikalar Diyarında romanındakine benzeyen bir tavşan. Hatta, gözünde gözlük, elinde kocaman bir saat, üzerinde kırmızı bir ceket, içinde sarı bir yelek, aynı romandaki gibi yani.

Bizim kız hayretler içinde gözlüklü tavşana bakarken, hayreti bir anda bir kat daha artıverdi. Neden mi? Çünkü, günaydın dedi tavşan bizim kıza. Doğru duydunuz, bizim dilde günaydın dedi tavşan meraklı kıza. Bizimki de sizin kadar şaşırdı, şöyle bir kulaklarını ovuşturdu, tam o sırada, tavşan daha gür bir sesle günaydın diye bağırdı. 

Meraklı kız şaşkın şaşkın baktı, sanki soracak başka şey kalmamış, bu olayda kafa karıştıracak başka şey yokmuş gibi, neden günaydın dedin ki, saat 3 oldu diye cevap verdi tavşana, sonra da devam etti, neden yani? 

Ne fark eder dedi tavşan, illa sabah mı olmalı, günün aydın olması için? Gün zamandan bağımsız aydın olamaz mı? Bir an duraladı bizim kız, sonra kendi kendine, sabah olmasa da gün aydınlık diyemez mi herkes birbirine, galiba doğru söylüyor bu tuhaf tavşan diye düşünürken buldu kendini birden bire.

Daha bu sorunun cevabını henüz bulmuşken, bir soru daha soruverdi tuhaf tavşan bizim kıza: Zaman gariptir küçük kız. Akar durur. Bir sabah olur, bir akşam olur. Bir yaz gelir, bir kış gelir. Bak sana bir soru: Akan zamanın içinde duraksamadan aksak mı, yoksa arada bir, bir dakika dursak mı? Durup da baksak mı akan zamana, akan zamanda yol alan kendimize, akan zamanda olup bitenlere ve bundan sonra o zamanın içinde neler yapmak istediğimize, ne dersin? Peş peşe sordu tuhaf tavşan sorularını ve zıplayarak daldı gitti sık ağaçların arasına, üstelik de cevapları beklemeksizin. 

Şimdi siz olsanız ne yapardınız, merak edip koşmaz mıydınız tavşanın peşinden, bence koşardınız, ama bizim meraklının merakını konuşan tuhaf tavşan değil de onun sorduğu sorular çekti elbette ve meraklı kız koşmadı. Hatta koşmadığı gibi durdu, tuhaf tavşanı da unuttu ve başladı düşünmeye: 

Akan zamanın içinde akmak nasıl bir şey acaba? Biz zamanla nasıl akıyoruz? Zaman mı bizden hızlı, yoksa biz mi ondan hızlı olmaya çalışıyoruz? Yoksa bu tamamıyla bir yanılgı mı? İkimizin hızının birbirinden farklı olması gibi bir şey zaten imkansız değil mi? Çok mu ironik, zaman akarken durmak, kendini durdurmak ve soluklanmak? Varsayalım yaptık, varsayalım ara ara durduk, durdurduk kendimizi, acaba nelere kapı açar bu durmalar ve soluklanmalar? Şimdi ben dursam, zaman durur mu? Dursam düşünsem biraz akan zamanın içinde, hani bir es versem kendime, acaba neler olur? Bir dursam, baksam koşmadan, şimdi neler oluyor acaba?

Meraklı kız tuhaf tavşanın sorularını düşünmek için durdu.

İzin verirseniz, şimdi ben de durayım, durayım ki, hepimiz duralım ve biraz düşünelim tavşanın sorularını, akan zamanı, akan zamanda kendimizi, kendi istediklerimizi, yaptıklarımızı, yapacaklarımızı, hayallerimizi, gerçekleri, ne varsa düşünelim. Korkmayın, sonra nasılsa yetişiriz akan zamana bizim meraklı kızla birlikte. Hem belki aralardan bir yerlerden tuhaf tavşan gene çıkar karşımıza ve yepyeni bir soru atar zihinlerimize kim bilir?

Mutlu haftalar…

Ne Güzeldir Bayramlar

Haz15

Ne güzeldir bayramlar. Taa çocukluğumdan beri güzeldir. Güzel olmaya da devam edecekler eminim.

Çocukken bayram sabahında erkenden kapımız çalardı. Oturduğumuz sitenin yakınındaki köyün çocukları, ellerinde torbalar, iyi bayramlar diye seslenirlerdi. Ben de çocuktum ama, onlar geldiğinde ev sahibi olarak hemen torbalarına şeker koyar ve bir abla edası ile iyi bayramlar derdim. Çocuklar aldıkları şekerleri sayarlar, birbirlerine torbalarının ne kadar dolu olduğunu gösterirler ve hoplaya zıplaya yeni bir kapıyı çalmaya giderlerdi. Her zaman sokakta gördüğüm çocukları şeker toplarken gördüğümde daha bir keyifli ve neşeli hissederdim.

Çocukların arkasından özenerek giyinirdim. Eğer bayramlık ayakkabı aldılarsa bana, evde olmamıza rağmen onları da mutlaka giyerdim.

Annemin hazırladığı bayram kahvaltısı sanki farklı olurdu her zamanki sabah kahvaltılarından. Kahvaltıya oturmadan hepimiz birbirimizi öper, sanki her zaman birlikte değilmişiz de yeni buluşmuşuz gibi heyecanla kucaklaşırdık.

Sonra eve gelen misafirler, annemlerle birlikte gidilen ziyaretler, bazen bir başka evde yarım saat önce karşılaştığın insanlarla tekrar karşılaşıp, yeni görmüşsün gibi yeniden bayramlaşmalar. Bir de bayramda çocuk olmanın ayrıcalıkları, bazen küçük bir harçlık cebimde, bazen yepyeni bir mendil. Nasıl sevindirirdi beni.

Bayram sabahları bana hala aynı duyguları hissettirir. Tıpkı çocukken olduğu gibi özenerek hazırlanırım. Artık ben büyüdüğüm için, görevi devralır, annemle babamın bana yaptıkları gibi, ben çocuklarımı öper, koklar, iyi bayramlar dilerim. Gerçi artık köyün çocukları çalmaz kapımızı ama ben yine de şekerlerimi hazır ederim. Sevdiklerimizden tatile gitmemiş olanlar varsa, bir küçük ziyaret mutlaka gerekli diye düşünürüm. Aklımda kalan ne varsa bayrama dair, yaşasın isterim.

Bozmadan saklamalı bayram güzelliklerini. Bizim nesillerin görevi olmalı o güzellikleri hatırlatıp aktarmak, çünkü bizler biliyoruz önceki bayramların ritüellerini.

Bolca sevgi, bolca neşe, bolca sevinç, bolca sarılma ve kucaklaşma dolu nice güzel bayramlara…

En Son Ne Zaman Gökyüzüne Baktınız?

Haz6

En son ne zaman gökyüzüne baktınız? Yalnız şöyle göz ucu ile bakmaktan söz etmiyorum. Hani yapardık ya çocukken uçan uçurtmalara, gezinen bulutlara bakarken, şöyle başımızı iyice geriye doğru iter, gözlerimizi kocaman açar, gözlerimizi daha da kocaman açabilmek için kaşlarımızı da yukarı kaldırır öyle bakardık, hatta bazen elimizi gözlerimize siper eder ve parlak güneşe rağmen bakmaya devam ederdik gökyüzüne, işte tam o bakıştan söz ediyorum. Bakmayalı çok olduysa, bırakın işi gücü, kaldırın başınızı, açın gözlerinizi kocaman ve bakın gökyüzüne, o engin, uçsuz bucaksız, mavi renge ve bulutlara ve güneşe.

Nereden çıktı bu konu şimdi diye düşündüyseniz, hemen anlatayım. Geçen gün kendi kendime yolda yürürken gökyüzüne hep göz ucuyla baktığımı fark ettim. Hafif bir göz hareketi, başta küçük bir eğim ve kontrol: yağmur var mı, güneş ne durumda, yani bir tür mevcut durum analizi. Sonra birden çocukken gökyüzüne nasıl baktığım aklıma geldi ve ilk paragrafta yazdıklarımı hatırlarken buldum kendimi. Sonra da başımı geriye doğru alıp, gözlerimi kocaman açarak baktım gökyüzüne, tıpkı çocukken yaptığım gibi. Ardından da gökyüzüne o kocaman bakışlarla baktığımda ne kadar farklı göründüğünü düşündüm. Üstelik, başımı öyle kaldırdığımda, artık önüme bakıp mevcut durum analizi yapmak yerine, bambaşka düşünceleri, bambaşka fikirleri aklımın içinde gezdirmeye başladığımı fark ettim.

Bütün bunlar olup biterken, bir de şunu fark ettim: günlük yaşamda mevcut durum analizleri öyle çok zamanımızı alıyor ki, kafamızı önümüzden tam anlamıyla kaldırıp olan bitenin dışında, daha yukarılarda neler var diye bakmaya çok az fırsat bulabiliyoruz veya belki aklımıza bile gelmiyor öyle bir bakışla bakmayı alışkanlık haline getirmek.

Sonra da dedim ki kendi kendime, her gün en az bir kere başımı tam anlamıyla kaldırıp gökyüzüne bakmalıyım. Ve bu metaforu günlük yaşamın parçası haline getirmeliyim. İster çalışırken, ister okurken, ister yazarken, ister yemek yaparken fark etmez, arada sırada durup, başımızı olduğumuz yerden kaldırıp, daha yukarılara bakmayı hatırlamak gerektiğini bir kez daha fark etmeliyim.

Düşündüm ki yaşama öyle bakmayı alışkanlık haline getirmek, gökyüzünün sınırsızlığını ve o sınırsızlığı fark etmenin bizde yarattıklarını sürpriz olmaktan çıkarıp, hayatlarımızın parçası haline getirecek.

Baştaki soruya bir kaç soru ekleyerek bitirmek istiyorum yazımı:

En son ne zaman başınızı iyice geriye alarak gökyüzüne baktınız?

Günü yaşarken, ne kadar başınızı mevcutta yaptıklarınızdan kaldırıp daha geniş bir görüş alanında neler olup bittiğine bakıyorsunuz?

Gökyüzüne baktığımızda gördüğümüz sınırsız mavilik, sizin hayatlarınızda neyi temsil ediyor?