Haydi bir çile yün hayal edin, ama henüz yumak yapılmamış olanlardan. Benim için çok kolay oluyor hayal etmek. Ben çocukken genellikle yünler böyle satılırdı, yumağımızı kendimiz sarardık. Babaannem benim kollarımı öne doğru uzattırıp, aralarını açtırıp takardı çileyi koluma, o da karşıma oturup çileden güzel bir yumak oluştururdu. Ben eğer kolumu biraz gevşetir, hatta muzurluk olsun diye kolumun tekini çilenin içinden çıkarırsam, ortalık karışırdı, çünkü o güzelim yün karışır ve bazen çözülmesi çok güç bir hale gelirdi. Hele yumak yapmaya çalıştığımız yün içinde birden çok renk olan farklı iplerden oluşan bir çileyse, o karışmışlık tam bir kabus olurdu. Öyle bir durumda, ne zaman ki örülecek yeleği hayal ederek, özenle, kararlılıkla ve sabırla o karışıklığı birbirinden ayırırdık, işte o zaman yumağı toparlamak mümkün olurdu, sonra da babaannemin el emeği ile güzel bir yelek oluverirdi o yumaktan.

Şimdi koçluk veya danışmanlık yaptığım kişiler ne zaman kafalarının karman karışık olduğundan söz etseler, bu yünler geliyor aklıma. Tıpkı tek kolumu çıkardığımda olan gibi bir şey aslında burada deneyimlenen kafa karışıklığı. Bütün ipler birbirine dolanıyor birden bire ve örülecek yelek bir türlü örülemiyor.

Kafa karışıklığı genellikle kafamızın içi birden çok konuyla meşgulken ortaya çıkıyor. İş yaşamından bir şeyler, ev hayatından bir şeyler, biraz da ondan bundan başka şeyler, derken al sana birbirine dolanmaya hazır bir sürü ip.

Tam da bu noktada ihtiyaç olan en önemli 3 şey, düğümlenmek üzere olan yünü kurtarırken sahip olunan, sabır, özen ve kararlılık. Bunların varlığından emin olduktan sonraki önemli iki nokta ise; düğümün nerelerde oluşacağını gözümüzle görmek ve yünü çözüp örmeye hazır hale getirmek, sonrasında ortaya çıkacak yeleği hayal edebilmek.

Haydi yaratalım bir senaryo; iş yerinde önemli ve takvimi çok sıkışık bir proje yetişme aşamasında ve projeyi tamamlamak için yapılması beklenen bir toplantı bir türlü yapılamıyor, ekipte iki kişi birbirleri ile tartıştıkları için gerginlik var ve birlikte yapacakları işleri yapmıyorlar, kimse de çözmeye yanaşmıyor, yani o da size kalıyor, evde çocuk hasta, doktora götürecek kimse yok, hafta sonu seyahat var, henüz hiç bir hazırlık yapılmadı, listeyi daha da arttırabilirim kolayca. Şimdi bu işlerin her birini yün ipleri olarak düşünün, sonra da her bir ipin açık ve diğerinin içinde olduğunu hayal edin. Ne kabus değil mi? Karışmak üzereler ve eğer karışırlarsa düğüm olacaklar, olmadan kurtarmak lazım ama nasıl?

Tıpkı yünlerin düğümlerini çözer gibi bakmak lazım duruma, yani, önce sabır, özen ve kararlılıkla bu karışıklığı anlamaya çalışmak, yani bunların içinden çıkılmaz demek yerine, anlamaya çalışmak, sonra da o karışıklığa neden olan her bir konuyu tek tek ayırmak ve sonra da her birini nasıl çözüme ulaştırırım düşünmek ve keşfetmek. Belki de kağıt kalem alıp tek tek yazmak kafa karışıklığı yaratan düşünceleri, tıpkı yumaktaki ipleri birbirinden ayırır gibi; hemen ardında da her biri için neler yapılabilir altına listelemek ve nasıl çözülür üzerinde düşünmek. Bazen de çözemeyeceklerimizi fark etmek.

Peki böyle yapmadığımızda neyi bilmek lazım? Öncelikle iplerin giderek karışacağını bilmek şart. Sonrasında, düğümler çoğaldıkça stresin artması garanti. Stres arttıkça da ya eksik ve hatalı işler yapılmaya başlanacak, ya işler ertelenmeye başlayacak, ya da çok iyi yapmak istediğimiz işlerimizi vasatın altı bir şekilde halletmiş olacağız. O hayal ettiğimiz yeleği giymek yerine, sürekli düğüm çözmeye çalışıp, yeni düğümler yaratırken bulacağız kendimizi.

En kısa yoldan, sabır, özen ve kararlılıkla durup yapmamız gerekenlere bakmak, onları birbirineden ayrıştırmak, düğüm olan yerleri görmek ve çözmeye çalışmak ve ulaşmak istediğimiz şeylerin neler olduğunu hatırlamak kafa karışıklığını ortadan kaldırmakla kalmayacak, yaşamın her alanında iyi hissetmeyi ve sonuç almayı kolaylaştıracaktır.