Evet, özlüyorum, evet özlemle anıyorum ama acaba anlıyor muyum, acaba bakış açısının, davranış biçiminin, sözlerinin tüm yaşantıma ve ülkeme kattıklarının ve katmaya devam edeceklerinin farkında mıyım? Siyaset ve ideoloji konuşmaksızın, Atatürk’ün ülkemize katkısını konuşabiliyor muyum? Onun vizyonerliğinin ülkemizi bugüne getirdiğini fark ediyor muyum? Bunu çocuklara ve gençlere anlatabiliyor muyum? Yönettiğim şirkette, ait olduğum kurumda, parçası olduğum ailemde öngörülü, saygılı, yapacağım şeye olan inancımı yüzde yüz sergileyen ve detaylı gelecek hayalleri kurup onları nasıl gerçekleştireceğimi planlayan ve aktaran kişi olabiliyor muyum? “Çok zor” veya “bu şartlar altında imkânsız” demek yerine, yani benim dışımdakileri suçlamak yerine, yapabilirim, yapabiliriz diyebiliyor muyum? Şikâyet etmek yerine çözüm üretiyor muyum? Çocukları seviyor muyum, onların gelecek demek olduğunu hatırlıyor muyum? Annelerin, babaların, öğretmenlerin bir toplumdaki en saygın insanlar arasında olduklarını, çünkü geleceğimizin temsilcilerini yetiştirenlerin onlar olduğunu fark ediyor muyum? Eğitmenin öğretmekten farklı olduğunu, ikisinin de ayrı ayrı önemli olduğunu hatırlıyor muyum? Kendime, dış görüntüme özen gösteriyor muyum? Her zaman okuyup, dünyada, bilimde, sanatta neler oluyor fark edip, kendimi güncel tutuyor muyum? Müzik dinliyor muyum? Kendimden farklı insanlarla konuşup, onları tüm dikkatimle dinleyip, onların beni tamamlayan yönlerini görüp benim için önemli olabilecek şeyleri alabiliyor muyum? Yönüm dünden öğrendiklerimle bugünden geleceğe bakıyor mu?

İşte ancak bunları yapıyorsam ve buraya sığmayan pek çok güçlü özelliğini anlıyorsam, yaşamıma katıyorsam anlıyorum demektir Atatürk’ü, o zaman özlüyorum ve özlemle anıyorum diyebilirim yürekten.

Aslında tam da O’nun söylediği gibi “O’nu anlamak demek mutlaka yüzünü görmek demek değildir. O’nun fikirlerini, O’nun duygularını anlıyorsam ve hissediyorsam, bu kâfidir!” Galiba yapmam gereken sadece bu. Sağ ol Atam…

Sevgiyle…