Dün akşam ailece bir Fransız bir filmi izledik; Hayatımın Şarkısı – La Famille Bélier. Kısacık da olsa söz etmek ve önermek istedim, çünkü film bana göre izleyen herkesin kendisine göre seçebileceği küçük armağanlar ve dersler barındıran sımsıcacık bir filmdi. Ben de bu defa işten güçten bağımsız, sadece izlediğim filmden bana kalan küçük farkındalıklarımı paylaşmak istedim.

Film duyma engelli bir anne, baba ve oğul ve duyma engeli olmayan ve hayatlarının her alanında onlara destek olan 16 yaşındaki kızlarının yaşamından bir kesiti anlatıyordu. Peki ben bu filmde neler fark ettim, benim için armağanlar nelerdi? Önce, hayata nasıl bakıyorsak hayatın da öyle yaşandığını bir kez daha fark ettim. Sonra bizim engel diye tanımladığımız şeylerin, aslında zihnimizde yarattıklarımızdan öte olmadıklarını fark ettim. İnsanların, isterlerse, tüm fiziksel engellerin üstesinden gelerek yaşamı ve birbirlerini anlama potansiyeline sahip oldukları konusundaki farkındalığım daha da güçlendi. Yaşama sadece kendi gözünden bakmanın gerçek görüntüyü ne kadar bulanıklaştıran bir gerçek dışılık yarattığını fark ettim. İnsan olmanın  sadece ve sadece birbirini duymaya ve anlamaya çalışmakla gerçek boyutuna ulaştığını fark ettim. İki çocuğu olan bir anne olarak, çocuklarımı kendi tercihlerime göre değil de onların tercihlerine göre desteklemenin önemini fark ettim. Gençleri yapmak istedikleri şeyler konusunda desteklemenin, yollarını açmanın biz yetişkinlerin yapması gereken en önemli şeylerden birisi olduğunu oldukça güçlü bir şekilde fark ettim. Sevgimizin çocuklarımıza bariyer olmasının değil güç vermesinin önemini bir kez daha gördüm. Gençlere ve çocuklara sorumluluk verme cesaretini gösterebilen yetişkinler olduğumuzda, gerçek sorumluluk sahibi çocukların ve gençlerin yeşereceğine inancım biraz daha güçlendi.

İzlemenizi öneririm, bakalım film sizlere neler armağan edecek..