İlk ne zaman duyduğumu düşündüm sadeleştirme kelimesini: hemen aklıma ilkokuldaki matematik derslerim geldi. Öğretmenimiz kesirleri işlerken öğretmişti sadeleştirmeyi. O zamanlar bunu sadece matematiksel bir terim olarak anlıyordum ve biliyordum ki doğru sadeleştirme yaparsam hayatım kolaylaşır, işlemi daha hızla yapabilirim ve hele de bu bir ödevse, bitirir bitirmez eğlenceye devam edebilirim. Oradan vardığım hüküm de sadeleştirmeyi öğrenmenin iyi bir şey olduğu idi.

Yıllar geçtikçe sadeleştirmenin, sadeleşmenin, daha da özetle “sade” kelimesinin bir anlamı ile de daha tanıştım. Annemin arkadaşlarına kahvenizi nasıl içersiniz diye sorduğumda, sade olsun derlerdi. Acaba bunun benim kesirlerle bir alakası var mı derken, sade kahve içmenin, kahvenin içinden şeker tadını eksilterek aslında gerçek kahve tadını tadabilmek olduğuna karar verdim.

Matematiksel sadeleştirme ve sade kahve tanımlarımdan oluşturduğum yeni bir tanım yarattım kendime sadeleştirme için, kolaylaştırmak ve içindeki asıl lezzeti ortaya çıkarmak. Daha da sonraları hayatta sadeleşmek diye birşeyler duymaya başladım. Peki dedim bu benim basit tanımı hayatta sadeleşmeye göre nasıl yorumlarım.Aslında bana göre insan hayatı zaten son derece sade kurgulanmış, içinde temel ihtiyaçlar var, sevgi var, doğmak, yaşamak ve ölmek var. Tüm bunları yaparken tıpkı kahvenin içindeki şeker çıktığında kalan tat gibi, yarattığımız ilave yükler, kendimizi içinde boğduğumuz karmaşa ve kargaşa, dedikodu ve önyargılar, kafamızda yarattığımız kurgular, bizi yoran iç sesler ve iç konuşmalar farkındalıkla dışarı taşınabilse, belki de sade kahvede aldığımız o yoğun ve gerçek kahve tadını almak çok mümkün olacak yaşadığımız hayattan ve tıpkı kesirlerdeki sadeleştirmede olduğu gibi yaşanan şeyleri daha hızla kavramak ve yol almak da kolaylaşacak. Siz ne dersiniz? Var mısınız en azından bir süreliğine sade kahve içmeğe?