Anı yaşıyor muyuz acaba? Farkında mıyız şimdi neler oluyor etrafımızda? Çoğu zaman kaçırıyoruz yaşadığımız anları, şimdiyi. Ancak bugünden geriye dönüp bakınca farkediyoruz kaçırdıklarımızın önemini. Genelde aklımızda dün yaşadıklarımız, dün yapamadıklarımız ve yarın yapmamız gerekenler oluyor. Ha tabii zaman zaman da endişelerimiz; o böyle olursa, bu şöyle olur, o zaman da buna şu olur, peki şu olursa ne olur? Sonuçta ne oluyor, bugün, yani tek ve yegane bizim olan şey çoğu zaman biz farketmeden kaybolup gidiyor dünlerin arasında. Halbuki ne güzel olurdu gittiğimiz tatilleri tadını çıkara çıkara yaşasak, güneşin batışını doya doya izlesek, dalgaların sesini duysak, ne olurdu sevdiklerimizle vakit geçirirken sadece onlarla vakit geçirsek, kitabımızı okurken gerçekten sadece kitabımızı okusak, araba kullanırken etrafta neler olduğunu da fark etsek, araba kendi kendine yolu bulur demesek, nefes alırken (ki bu aslında bize sunulan en büyük hediye) nefes aldığımızı fark etsek, her sabah yataktan kalkarken sağlıklı bir güne başladığımıza şükretsek.
Bu yazıyı okurken bir durun dinleyin etrafınızı, neler olup bitiyor şu anda yakınlarınızda. Eminim hiç farkında olmadığınız bir sürü ses duyacak ve bir sürü farklı hareketin farkına varacaksınız. Oysaki anı farkedemeden yaşarken, bunların hiçbirini görmüyoruz ve duymuyoruz. Bakıyoruz ama görmüyoruz. Lisede Nurullah Ataç tarafından yazılmış Görmek Bakmak isimli bir yazı okumuştuk. Yazıyı okuduktan sonra öğretmenimiz hepimize sormuştu, salonunuzdaki halılar çiçekli mi diye, düşünüp düşünüp bulamamıştım, üzerlerinde çiçek mi var yoksa farklı desenler mi diye. Oysa her gece üzerindeki koltuklarda oturduğumuz, her sabah uyanınca gidip geldiğim salonumuzun halılarıydı onlar. İşte o zamandan beri hep evimdeki perdeleri, halıları, duvarları dikkatle aklımda tutarım. Bakmaya ve aklımda tutmaya çalışırım gördüklerimi.
Gördüklerimizin, duyduklarımızın, söylediklerimizin, yaptıklarımızın ve hissettiklerimizin farkında olmak bana göre içinde bulunduğumuz anı, yani şimdiyi yaşamaktaki en büyük anahtar.
Nazlı Kılan Ermut 
Sevgili Nazlı Hanım,
Bazı anlarımı unutuyordum çünkü o gün birşeyler yaşıyordum ve unutulup gidiyordu bugün yaptıgım herşeyi şimdiye kadar aklımda kaydettim dediğiniz gibi anı yaşadım çok teşekkürler
Sevgiler,Saygılar
Nazlı Hanım bugün saat 7.30 civarında bloğunuza girdim girdim anda gördüğüm resimler beni çok etkiledi o açık perde ve gün batımı hatırlıyorum da 4 yaşındaki kızım Edayla beraber gün batımına gitmiştik o gün perdelerimi kapamıştım babamın vefatıyla beraber. Yıkılmıştım ama küçük kızım beni öyle görmemliydi beraber gün batımına gitmiştik ama orada yaşadıklarımı şu an hatırlamıyorum bile o güzel gün batımı kızımla geçrdiğim o gün unutulup gitti ve bugün tekrar gün batımına gittik sizin fotoğrafınıza her baktıgımda kızımla halimiz fotoğraflarımız aklıma geliyoru çok teşekkür ederim 🙂
Sevgiler Derya
Merhaba;
Bana sizin bloğunuzu arkadaşım Derya Akkaya önerdi. Sizin bloğunuza girdiğimden beri içimde hayatımda değişiklikler yapmakla ilgili bir çok güzel düşünce var. Sizin yazılarınızı az önce okumaya başladım . Ve yinede hayatımda bir şeyer değiştiğini , daha mutlu olduğumu hissediyorum. Benim eşim 2 yıl önce öldü. O zamandan beri kendimi bu kadar güvende ve huzurlu hissetmemiştim. Sizin sayenizde 2 yıl aradan sonra dünyamda neşeli cıvıltılar oluştu. Pencerelerim açıldı. Size çok teşekkür ederim. 🙂
Nurten Mahmutçular
Çok büyük sevgilerimle
Nazlı’cım hep yaz sen… Bu ifadeleri paylaş herkesle… Ne iyi etmişsin de açmışsın bu alanı. Haydi bakalım merakla bekliyorum yeni yazılarını.
Sevgilerimle,