Düşünüyorum kaç gündür neden sevgisiz bir toplum olduk diye, neden sevgisizleşir ve yerini sevginin tam da öbür ucu olan sevgisizlik, yani kin, yani nefret, yani kızgınlığa bırakır diye. Bir de düşünüyorum, nasıl olur da bizler buna izin veririz diye.

Anneyim, bir kızım ve bir oğlum var, hem de annemin ve babamın kızıyım. Önce annemle babamdan ben öğrendim sevginin en güçlü değer olduğunu, insanları bir arada tutan en güçlü kaynaştırıcı olduğunu, sonra ben çocuklarıma öğrettim. Sen kadınsın, sen erkeksin demeden, sen insansın diyerek.

Bugün buradan durup olanlara bakınca, bana görünen en net görüntü, sevgisizlik ve sevgisi tükenmiş insanlar. Oysa sevgi insanı insan yapan en güçlü değer. Sevgisiz insanlar en ilkel canlı beyinleri ile hareket ediverirler kolayca. Zarar verirler, acı çektirirler, can yakarlar. “Sonuç ne olur?” diye sorma algılarını kaybetmişlerdir. Buna yol açan kimdir, nedir? Önce ailedir, sonra toplumdur, sonra ülkedir, sonra dünyadır, ama özünde insandır. İnsan olmak demek insan olduğunu her gün fark etmektir. Hep hatırlamaktır, insan ilkel değil de düşünebilen, yaptıklarının ve yapmak istediklerinin sonuçlarını gözünde canlandırma kapasitesine doğada tek sahip olan ve bunu kullanabilen canlıdır.

Vahşetin oyunların ana konusu olduğu, dizilerde bibirine duygusal ya da bedensel zarar vermenin izlettirildiği, sanki bunların normal yaşamak gibi hissettirildiği bir düzen midir acaba doğrusu, gerçeklik algısını yok etmek midir doğrusu, sevgiyi yok etmek midir hedeflenen?

Kadın, erkek dünya var oldukça birlikte var olacaktır. Kadını güçsüz bulmak, ona şiddet uygulamak, insan olmak mıdır? Birinin canını yakmak, hatta canını almak “insan sevgisinin” tükenmesi değil de nedir? Bence buradan başlamak lazım, sevgiyi yeniden yeşertmek lazım, sevgiyi herşeyin en ortasına yerleştirmek lazım, sevgisizliği tüketmek lazım. Bugün günlerden “sevgi” olsun. Bir daha Özgecan’lar ölmesin, Özgecan rahat uyusun…